Elk hoofdstuk begint met een citaat uit een boek dat Tony Hill aan het schrijven is over daderprofilering. De hoofdstukken worden afwisselend vanuit verschillende personages geschreven. Ook zonder het voorgaande deel gelezen te hebben wordt al snel duidelijk dat er zich in de persoonlijke levens van de hoofdpersonen vreselijke dingen hebben afgespeeld. Tony zit een gevangenisstraf uit en één van de politiemensen zit zonder baan, maar met PTSS, thuis. Beiden proberen op te krabbelen en hun nieuwe leven vorm te geven. Tony probeert zich nuttig te maken in de gevangenis en Carol gaat in therapie vanwege haar PTSS. Daarnaast wordt ze gevraagd om haar expertise in te brengen binnen een team dat vrijwillig aan zaken werkt van mensen die wellicht ten onrechte zijn veroordeeld. 

Ondertussen werkt het nieuw samengestelde politieteam aan een zaak rondom een serie kinderlijken die gevonden zijn bij een oud klooster. Naast deze moorden spelen er verschillende andere zaken die de auteur moeiteloos met elkaar weet te verbinden zonder de lezer in verwarring te brengen. Net als in andere boeken speelt het thema homoseksualiteit in Hoe de doden spreken een rol, zij het beperkt. De uitwerking van de plot en de motieven komt niet helemaal uit de verf. Aan het einde heeft de auteur wat laten liggen en lijkt het verhaal niet af te zijn. De lezer blijft wel met erg veel vragen achter. Toch zorgt ook Hoe de doden spreken voor heel wat aangename leesuurtjes. 

Val McDermid blijft een meester in het opdrijven van de spanning. Na in een aantal delen vooral de focus te hebben gelegd op de ontwikkeling van de personages is het in Hoe de doden spreken weer tijd voor schokkende criminele daden.