Waar Narcotica eindigde, gaat Post mortem verder. Om de rode draad uit de plot te kunnen volgen is het aan te raden om eerst de voorgaande twee delen te lezen, aangezien veel dingen terugkomen. Jana krijgt het weer zwaar te verduren en komt voor hete vuren te staan, zeker wanneer Danilo ineens weer in haar leven verschijnt. De koele en berekenende Jana houdt haar hoofd koel en zorgt ervoor dat we nog een beetje meer van haar personage te zien krijgen. De overige personages zijn weinig veranderd, al lijkt Henrik wel een groei doorgemaakt te hebben wat betreft zijn privéleven.

Na het lezen van de proloog blijft lang onduidelijk wat dit met het verhaal te maken heeft, maar wanneer het boek uit is en je leest de proloog opnieuw, vallen alle puzzelstukjes op zijn plaats. Binnen de hoofdstukken wordt regelmatig gewisseld van personage waardoor je de aandacht bij het verhaal moet houden. Daarnaast zijn er meerdere, korte, cursieve hoofdstukken in het boek verwerkt. Ook hiervan blijft lang onduidelijk wat de betekenis is. De spanning is vanaf pagina één voelbaar en blijft continu aanwezig, zakt nergens weg, maar bouwt zich juist op. Het bloed vloeit rijkelijk en ook de gruwelijke details worden ons niet onthouden. De prettige en vloeiende schrijfstijl zorgt ervoor dat je door het verhaal heen vliegt als een straaljager en je het boek eigenlijk veel te snel uit hebt. De plot is goed uitgewerkt met een verassend en vrij open einde. Zou dit betekenen dat we nog een vierde deel krijgen? 

 

Post mortem is een gruwelijk, spannend en onderhoudend boek met erg goed uitgewerkte personages. Dit alles zorgt ervoor dat doorlezen de enige juiste keuze lijkt. Dit houdt helaas wel in dat het einde al veel te snel in zicht komt.