Vanuit meerdere perspectieven schetst Appel situaties waarin de gedachten en gevoelens van de personages levensecht worden weergegeven. Situaties die gelijk al een sombere ondertoon met zich meedragen. Alles wordt op filmische wijze beschreven waardoor je als lezer het gevoel krijgt alles vanaf een kleine afstand te bekijken. Er wordt een nieuwsgierigheid gewekt naar de personages, naar hun identiteit. Bij elk personage is het ieder voor zich, ieder zijn eigen gedachten die niet worden gedeeld, alles blijft diep verborgen. Meerdere thema's worden in Dansen in het donker verweven, sommige op een subtiele wijze. Actuele thema's waar iedereen wel mee te maken heeft. Aan de ene kant vind ik dat er veel thema's verweven zijn, maar aan de andere kant is de wijze waarop Appel ze hier verwerkt wel weer heel knap gedaan. Appel is een talent met personages neerzetten, het levensechte, ze zo uitwerken dat ze heel dicht bij je komen te staan en dat ze even een onderdeel van je leven worden. De thema's geven scenario's neer die laten zien dat van de een op de andere dag je leven in een heel ander licht kan komen te staan. Dat een beslissing verschrikkelijke gevolgen kan hebben die je van te voren niet kunt voorzien. Maar ook dat je nooit iemand helemaal kent, zelfs je eigen kinderen niet. Het geeft ook een beangstigend gevoel vooral de weg die Finn inslaat is denk ik de nachtmerrie van iedere ouder.

Dansen in het donker is niet een thriller zoals we gewend zijn van René Appel, maar een psychologische roman met veel onderhuidse spanning. Alleen al zoals de personages zich profileren in deze roman geeft weer dat niets zo onvoorspelbaar is als de mens.