Op reis in Zuid-Frankrijk wordt een verlegen jonge gezelschapsdame verliefd op de knappe, rijke weduwnaar Maxim de Winter. Het stel trouwt halsoverkop en vertrekt naar Manderley, Maxims landhuis aan de kust van Cornwall. Daar aangekomen ervaart zijn jonge vrouw hele andere kanten van Maxims karakter, en in het hele huis waart nog de geest rond van zijn overleden vrouw Rebecca. Ook de kille huishoudster Mrs. Danvers lijkt de vroegere Mrs. De Winter maar niet te kunnen vergeten. 

Rebecca leest niet snel. Het boek is geschreven in 1938 en bevat dus ook het taalgebruik uit die tijd. Lange, ingewikkelde zinnen, lange uitweidingen en indringende sfeerbeelden, de lezer moet de tijd nemen. Toch kent Rebecca ook scherpe, spitse dialogen op de momenten dat er spanning ontstaat. Het verhaal start met een droom van de ik-figuur, de jonge mrs De Winter - haar voornaam wordt nergens genoemd. Eenmaal thuis op Manderley lijkt Maxim ongrijpbaar te zijn voor haar, hij reageert knorrig en afwerend. Het weinige zelfvertrouwen dat ze al had, daalt alleen nog maar meer. De jonge vrouw gaat bijna ten onder aan knagende onzekerheid, haar gedachten gaan met haar op de loop in langdurige fantasiebeelden, waar een waas van melancholie overheen hangt. 

Du Maurier treft de naargeestige, vijandige sfeer in het landhuis perfect. Ze zorgt voor naargeestige elementen, zoals de vreemde man op het strand en de louche bezoeker van de manipulatieve, kwaadaardige mrs Danvers. De Nederlandse vertaling heeft het bombastische taalgebruik van de Britse upper class overgenomen, maar jammer genoeg klinkt het ook wel eens onbeholpen. Rebecca is een klassieker. Een mooie, onderhoudende psychologische roman met best wat spanning. Men moet niet vergeten dat het boek uit 1938 stamt, een tijd waarin het tempo met alles veel lager lag. Du Maurier zorgt voor een verrassende twist en een onverwacht, abrupt slot. De lezer zal nog steeds in verwondering zijn - of in ieder geval in verwarring - en zijn gedachten de vrije loop laten gaan over wat er nou echt gebeurd zou kunnen zijn, net als de protagoniste dat voortdurend deed.