‘Toen werd het donker, aardedonker, en werd hij meedogenloos opgeslokt door de wilde golven. Het water triomfeerde.’ 

De proloog van De zwarte weduwe geeft een verslag van een noodlottig ongeval. Maar is het wel een ongeval? In ieder geval is dit de vierde echtgenoot van Cornelia Palm die overlijdt en de politie vindt dit hoogst verdacht. Rechercheur Dix vraagt Marit om haar hulp en daar ze met smart op opdrachten zit te wachten stemt ze toe. Tevens laat privédetective Jack weer van zich horen en ook hij heeft haar hulp nodig. 

De zwarte weduwe heeft geen hoofdstuknummering, elk hoofdstuk heeft een eigen titel en het verhaal wordt verteld vanuit het perspectief van Marit, in de derde persoon. In het vorige boek van Esther Vermeulen, Het verdwenen kind, hebben we kennis kunnen maken met Dix en Jack. Dix is een oude bekende van Marit, en een van haar beste vrienden. Dix zou meer willen zijn dan een beste vriend, maar Marit houdt dit af. Aantrekkingskracht is er zeker, maar dit geldt ook voor Jack, de zeer eigengereide knappe detective. 

De zaken die in De zwarte weduwe aan de kaak worden gesteld zijn interessante zaken. Maar toch staan deze zaken in dit boek op de achtergrond. De aandacht gaat naar de persoon Marit zelf en haar gevoelens voor Dix en Jack. Marit en Jack hebben door een opdracht veel contact met elkaar waardoor de spanning tussen beiden steeds meer oploopt. Dit is helaas ook bijna de enige spanning die in dit boek te vinden is. Doordat de zaken meer op de achtergrond spelen is het bijna onmogelijk om daar een goede spanningsboog in te kunnenn zien. Jammer, want er had veel meer uitgehaald kunnen worden, wat men ook in Het verdwenen kind heeft kunnen zien. Leuk om gelezen te hebben, maar mijn verwachting is deze keer jammer genoeg niet waargemaakt.