Katie is een hardwerkende moeder van twee kinderen die vooral 's nachts in een wegrestaurant werkt. Ze schenkt koffie aan de lange man, die zijn dochter zoekt. Hij praat nooit met haar, maar ze voelt een connectie met hem en de flyers die hij uitdeelt met Izzy's gezichtje laten haar niet los. 

Het zijn een hoop personages die meteen hun intrede doen. Echter door hun eigen manier van doen is het makkelijk bij te houden over wie het gaat. Ze zijn niet heel diep uitgewerkt in de zin van uiterlijke kenmerken, maar Tudor heeft ze zo weten neer te zetten dat je zeker een connectie met hen krijgt. De wanhoop van Gabe, maar zeker ook die van Fran is goed te voelen. Hoewel veel mensen denken dat Gabe de weg kwijt is heeft hij iets waardoor je hem gelooft en waardoor je als lezer ook de hoop wilt houden dat zijn dochter nog ergens is. Mede door de wisseling van perspectief blijft dit verhaal je vasthouden. Echt ieder hoofdstuk eindigt met een kleine spannende cliffhanger waardoor er wel verder gelezen moet worden. De vele lijntjes lijken alle kanten op te gaan, maar ergens is er een houvast dat dit alles tot een geheel moet brengen. 

Tudor heeft met De anderen weer een knap staaltje schrijfwerk laten zien. Een thriller die de lezer alle kanten op laat gaan maar die alle lijntjes aan elkaar knoopt zonder je met vragen achter te laten. Een verhaal waar tussen goed en fout een hele dunne lijn loopt en hoop je op de been houdt.