De hoofdpersonen in Rosy zijn de politiecommandant Camille Verhoeven en de bommenlegger Jean Garnier, een jongeman van 30 jaar, een simpele ziel die nog steeds bij zijn moeder Rosy woont. Jean heeft het plan gesmeed om onder dwang van het laten ontploffen van zeven uit de eerste wereldoorlog overgebleven granaten zijn moeder uit de gevangenis te bevrijden en met een leuk geldbedrag een nieuw leven te beginnen. Na de eerste ontploffing meldt hij zich bij de politie, om zijn eisen kenbaar te maken…

Aan Camille de taak om Jean tijdens het verhoor te ontfutselen waar de resterende granaten liggen, en te ontdekken wat Jean ertoe drijft dit alles te doen. Het lijkt een simpel verhaal maar dat is het zeker niet. De personages lijken ietwat simpele zielen, pas op het einde blijkt dat er meer achter steekt dan dat je denkt. 

De auteur vertelt het verhaal in chronologische volgorde. Het beslaat nog geen drie volle dagen. Als lezer kijk je mee vanuit het oogpunt van Camille, het onderzoek brengt maar minimale informatie aan het licht aangaande de relatie tussen moeder en zoon. Ze hebben veel ruzie dus waarom zou Jean dan dit allemaal doen om haar vrij te krijgen? Camille blijft in het duister tasten tot en met het laatste moment, en als lezer moest ik na het boek uitgelezen te hebben eerst goed nadenken voordat ik bedacht had wat Jean tot zijn daden heeft gedreven. En dat maakt Rosy zo bijzonder, ik had dit einde niet voorzien en had de neiging om het verhaal meteen nog een keer te lezen, want had ik iets gemist waardoor dit einde te voorspellen was geweest? Nee, ik ben net als Camille compleet op het verkeerde been gezet. De personages worden niet uitgediept, ook over Camille kom je maar zijdelings het een en ander te weten. Om Camille beter te leren kennen is het raadzaam de andere boeken, met Camille in de hoofdrol, te lezen, de eigengereide rechercheur, kort van gestalte maar met een geest die niet tot rust komt eer het raadsel is opgelost.