Oordeel VrouwenThrillers.nl: 
Recensie Wendy Wenning op 14 april 2021:
Na ruim tien jaar in de vastgoedsector te hebben gewerkt heeft Rachel van Charante vorig jaar "het roer omgegooid". Ze besloot van haar passie, schrijven, haar werk te maken en is als freelance tekstschrijver aan de slag gegaan. In 2018 is ze begonnen met het schrijven van Het schuilhuis. Veel herschreven en in januari 2021 was ze eindelijk tevreden.
Het is oktober 2019, Victoria is nu drieënnegentig jaar. Oud worden vind ze maar niks en daarom verft ze maandelijks haar haar en lost ze elke dag een raadsel op uit haar puzzelboekje. Maar de laatste tijd is ze haar strijd tegen ouderdom aan het verliezen. Ze is moe. Doodmoe. Normaal gesproken begint ze de dag met een douche, maar vandaag heeft ze hier de energie niet voor. Ze gaat eerst de krant lezen en plots valt haar blik op een advertentie in de rubriek 'Gevonden voorwerpen'. De vinder van een oud tabaksdoosje, met daarin twee zwart-witfoto' s, doet een oproep aan de rechtmatige eigenaar.
'En ergens, onder het pantser dat me moet beschermen tegen de demonen uit mijn verleden, realiseer ik dat ik altijd heb geweten dat mijn verleden me vroeg of laat zou inhalen.'
Iris is degene die het tabaksdoosje heeft gevonden en na lang wikken en wegen neemt Victoria contact met haar op. Als Iris naar haar toegaat en het tabaksdoosje en de foto's laat zien, weet Victoria het zeker. Dit is het tabaksdoosje en er zit een heel verhaal achter. Een verhaal dat niet langer geheim mag blijven.
Het schuilhuis start met een fragment uit 1944. Geen fragment om vrolijk van te worden. Ook al is het niet helemaal duidelijk wat er precies gebeurt, het geeft een naar gevoel. Dan wordt er kennisgemaakt met Victoria en worden er herinneringen opgehaald. Herinneringen uit een tijd die op haar netvlies gegrift staat. Het boek omvat twee verhaallijnen, die van Victoria en die van Iris, beiden verhalen ze vanuit de eerste persoon. Als Victoria kennismaakt met Iris, vloeien de lijnen heel even in elkaar over. En dan begint Victoria te vertellen ...
De eerste hoofdstukken van dit boek hebben al genoeg in zich om de aandacht te trekken. Maar zodra Victoria haar verhaal aan Iris begint te vertellen, is er met geen mogelijkheid meer los te komen van dit verhaal. De leesflow waar men vanaf dat moment in terechtkomt omvat een rollercoaster van emoties. Het is prettig dat de verhaallijnen afgewisseld worden want het verhaal van Iris geeft in het geheel de mogelijkheid om even op adem te komen, ook geven de gebeurtenissen rondom haar persoon ook genoeg stof tot nadenken. Victoria en Iris zijn de hoofdpersonages in Het schuilhuis, maar Victoria heeft de echte hoofdrol. Het personage van Iris heeft een prima, gedegen uitwerking gehad, maar Victoria laat een diepere indruk achter. De auteur laat meeleven en meebeleven met dit personage, en als het boek dichtgeslagen wordt, valt het zwaar om afscheid te nemen.
'Een deur sloeg dicht. Ik hield mijn adem in. Even bleef het stil. Muisstil. Het daaropvolgende moment werd de stilte doorbroken door een Duits bevel, gevolgd door een angstaanjagend geluid. Het pistoolschot klonk genadeloos. Hard en onomkeerbaar.'
In beide verhaallijnen wordt de spanning steeds meer opgevoerd en langzaamaan wordt duidelijk dat deze lijnen op meerdere manieren met elkaar in verband staan. Waarvan één toch nog totaal onverwacht om de hoek komt zetten. Heden en verleden blijken meer in verband met elkaar te staan dan gedacht. Ook onverwacht is de (emotionele) afsluiting van dit boek.
Het schuilhuis is een spannende roman en dus misschien geen 'echte' vrouwenthriller. Maar er is sprake van misdaad, gevaar en actie en de auteur weet de lezer voortdurend in spanning te houden. Voldoende om dicht tegen de term (vrouwen)thriller aan te schuren. Al kun je hier wel de twijfels neerleggen of dit wel fictie is, want dit verhaal voelt regelmatig aan als een echte werkelijkheid. En als een auteur er dan ook nog in slaagt de emoties rechtstreeks over te brengen, dan kun je wel zeggen dat ze een verdomd goed debuut heeft geschreven. Chapeau!
Bezoekersreacties:
Britt (52) op 12 september 2021:
Dit boek….een gewonnen prijs in de loterij, totaal niet het genre wat ik normaliter zelf zou kopen. Maar, een verrassing. In nog geen 24 uur uitgelezen. Het is een makkelijk weg te lezen roman, geen hoogvlieger qua schrijfstijl, maat het ontbreekt zeker niet aan spanning en happy end. De “vol rijke details” beschreven op de achterkant van het boek is schromelijk overdreven. Des al niet te min, goed boek.
Oordeel:
Diane Kooistra (45) op 5 mei 2021:
Waar de aankoop van een oud buikkastje niet toe kan leiden….
Iris vindt in een kastje dat ze aan het opknappen is een tabaksdoosje met foto’s. Zo komt ze in contact met Victoria die haar vertelt over gebeurtenissen uit de Tweede Wereldoorlog die ze geheim heeft gehouden en waarvan ze nu vindt dat die niet verloren mogen gaan
In het verhaal uit de 2e Wereldoorlog leren we Victoria kennen als de enige dochter van een gezin dat zwaar in de schulden zit maar deze kan verbergen achter een goede naam. Door te trouwen met een zoon van een rijke bankdirecteur kan ze haar ouders redden van de ondergang. De druk is hoog en toch kiest ze voor zichzelf en komt ze in een hele moeilijke positie terecht. Het maakt haar sterk en vormt haar tot de bijzondere vrouw die 75 jaar na dato haar verhaal vertelt.
Rachel van Charante deed iets totaal anders dan schrijven voordat ze inspiratie vond voor dit bijzondere verhaal. Ze heeft het meerdere malen herschreven en na 3 jaar was het klaar.
Het boek begint met een heftig proloog waarna de verhalen van de beide dames in elkaar overvloeien. De oplettende lezer ziet overeenkomsten tussen de 2 vrouwen met een gemene deler; de rijke familie.
Het is een fictief verhaal dat echt leest als een vrouwenthriller omdat het zoveel spannende momenten heeft die zich in het heden en verleden afspelen. Deze komen samen in een mooie ontknoping en een mooie afronding van beide verhalen. Het maakt dan ook niet uit of het wel of niet gebaseerd is op historische gebeurtenissen, het is gewoon een mooi verhaal, dat zomaar echt gebeurd zou kunnen zijn
Sommige dingen zijn wel toevallig maar daar heb ik mij niet aan geërgerd, daardoor las het verhaal juist vlot. Complimenten voor de schrijfstijl van Rachel van Charante, wat kan zij mooi schrijven.
Ze schrijft ook geen verantwoording en wijst ook niet met haar vinger maar voor de mensen die geïnteresseerd zijn in verhalen over deze periode en wat het met de mensen zelf doet is dit een heerlijke thriller.
Oordeel:
Wies Hoogkamp (36) op 16 april 2021:
Wat een heerlijk boek.
De combinatie van thriller en roman met een vleug historie maakt het origineel.
Er zijn meerdere verhaallijnen en terugblikken, maar het maakt het niet verwarrend. Het verhaal greep me aan, en ik bleef maar lezen.
Aanrader!
Oordeel:
