Rondom de viering van midzomernacht wordt een zeecontainer gevonden met een lichaam erin. De dode vrouw is verdronken door het zeewater dat in de container gepompt is. Paula Pihlaja en haar team worden ingeschakeld om de dood te onderzoeken. De container is gevonden op het terrein van een rijke familie die naast het runnen van een containerbedrijf ook een liefdadigheidsstichting heeft. Het lijkt geen toeval te zijn dat de vrouw juist bij deze familie gevonden is. De sporen lijken te wijzen naar Namibië. 

Bij een eerste deel van een nieuwe serie duurt het even om de nieuwe personages te leren kennen. Paula is een vrouwelijke inspecteur zoals je ze vaak ziet: single, leeft voor haar werk, zelfstandig en gesloten. Ook draagt ze een verleden met zich mee dat naar verwachting als een rode draad door deze serie zal lopen. Hoewel haar personage niet heel origineel is en de lezer door haar geslotenheid in dit deel nog geen band met haar opbouwt, zit er wel potentie in. Ook de collega's van Paula zijn interessante personages. Het is lastig om alle opgevoerde personages in Waterkoud uit elkaar te houden. De familie en de werknemers van het bedrijf spelen allemaal mogelijk een rol bij de dood van de vrouw. De auteurs hadden wellicht een ander soort zaak kunnen kiezen voor het eerste deel van de serie. Nu gaat er tijdens het lezen focus verloren. Het verhaal wordt vanuit verschillende perspectieven verteld. Deels wordt in cursieve hoofdstukken teruggegaan naar wat er zich in het verleden in Namibië heeft afgespeeld. 

Waterkoud begint voortvarend en de spanning bouwt goed op. Door de ingewikkeldheid van de plot neemt de spanning halverwege helaas af. Wel eindigt het boek veelbelovend, waardoor het tweede deel zeker een kans verdient.