Het verhaal komt langzaam op gang, maar door de mooie beschrijvingen van de natuur en de gemeenschapszin in het dorp waar Vera woont, wordt de lezer in het boek getrokken. De opgenomen personages zijn heel herkenbaar. Vera is een vrouw in de overgang die een laag zelfbeeld heeft, naar seks hunkert, eenzaam is en nog steeds lijdt onder de dingen die haar zijn overkomen. Het is leuk om over haar te lezen, en de manier waarop ze zich probeert te ontworstelen aan de lethargie waarin ze is terechtgekomen na haar scheiding. 'Het leven van vrouwen was echt doorspekt met schaamte en het gevoel niet toereikend te zijn.' Dit soort zinnen laat goed zien hoe hard Vera over zichzelf denkt. Thomas is een goede tegenpool voor Vera, haar steun en toeverlaat, die probeert op een voorzichtige manier voor haar te zorgen en helpt haar gedachten op een rijtje te krijgen. Door het hele verhaal heen is er een sfeer van verwaarlozing van mensen te merken en de tekortkoming van de maatschappij hierin. 

Ruim over de helft komt de spanning er goed in als er verbanden gelegd worden in het onderzoek dat naar het verleden voert en Vera de kriebels bezorgt. Strömberg maakt gebruik van wisselende perspectieven die aparte hoofdstukken vervangen. De lezer krijgt zo beurtelings te horen wat Maria meegemaakt heeft en hoe Vera vordert in haar naspeuringen. Haar schrijfstijl is niet altijd even prettig door abrupte overgangen in de tekst. Klimaatverandering komt in deze thriller naar voren, door smeltwater dat geen kans krijgt om op te drogen en het wordt alleen maar natter met rivieren die buiten hun oevers treden. ‘Vanuit het moeras achter het huis komen de muggen tevoorschijn, als stront uit een mestsproeier.’ 

Sluw leest als een psychologische roman over eenzaamheid, uitgekotst zijn door de maatschappij en waarin hulpverleners duidelijk tekortschieten.