Oslo: In een rustige buitenwijk komt een prachtig appartementencomplex in de belangstelling te staan van een moordonderzoek. De bewoner van een van de vier appartementen wordt levenloos aangetroffen achter zijn computer. De dader moet toegang hebben gehad tot het pand. Al snel gaan de verdachtmakingen heen en weer tussen de vier gezinnen die in het pand wonen. Zit daar de moordenaar tussen, want het blijkt dat ze allemaal een motief hebben om Jørgen dood te wensen. Rikke Prytz, de onderbuurvrouw, is er daar één van, maar ze twijfelt ook hoe lang ze haar geheim bij zich kan houden. Dat is echter niet het enige wat de buurt bezighoudt. Elders in de wijk verdwijnen om de haverklap huiskatten, die verminkt en vermoord worden teruggevonden. 

De man van nummer 12 wordt volledig vanuit het perspectief van Rikke verteld, waarvan het grootste deel vanuit de ik-persoon. In circa de eerste honderd bladzijdes neemt Flood de lezer mee in een enorm gedetailleerde beschrijving van de gezinnen uit het appartementencomplex. Aan het eind van de hoofdstukken wordt er dan wel onderscheid gemaakt tussen het heden en verleden van Rikke. Door middel van vetgedrukte passages doet Rikke een relaas over haar geschiedenis en de ontwikkeling van de relaties tussen de bewoners. Rikke gaat als amateurspeurder op zoek naar de waarheid achter de dood van Jørgen, maar over het algemeen wordt de lezer meegenomen in Rikke haar hersenspinsels en gedachtes. De plot kent een trage opbouw, weinig spanningsbogen en kruipt maar heel licht onder de huid van de lezer. Dat maakt dat De man van nummer 12 eerder als een spannende roman gezien kan worden en daarmee vergelijkbaar is met de boeken van bijvoorbeeld Tatiana de Rosnay.