Met tijdsprongen tussen heden en verleden wordt stilaan duidelijk wat er toen gebeurd is. Acht jaar geleden hielden Lykke en haar echtgenoot, een sterauteur, een kreeftenfeestje in hun woonhuis In eeuwigheid. De drie aanwezige gasten bleven in de blokhut aan het meertje logeren. Hun tweelingzonen, Harry en David, sliepen in hun eigen huisje, een omgebouwde schuur in de tuin. Bonnie, een bijzondere vriendin van de jongens, bleef die nacht ook logeren. De volgende ochtend treft Lykke haar slaperige zonen in het huisje aan en de vermoorde Bonnie. De deur van het huisje was aan de binnenkant afgesloten en de ramen waren dicht. Wat heeft er zich die nacht afgespeeld? 

Camilla Grebe bouwt In eeuwigheid langzaam op in een zeer aangename schrijfstijl. Doordat enkel Lykke en Manfred aan het woord komen, heeft het verhaal een persoonlijk tintje, als lezer volg je enkel hun gedachten en gesprekken. De entourage uit de schrijverswereld, het privéleven van Manfred, de man van Lykke en natuurlijk de twee zonen, iedereen krijgt de nodige aandacht. De ouders blijven geloven in de onschuld van Harry en David. Hoe reageer je als je kinderen worden beschuldigd van moord? Welke invloed heeft dit op het gezin, je relatie en je omgeving? Maar ook de impact op de verstandhouding tussen de broers is zo voelbaar en knap uitgewerkt. Daarbij blijft het gedurende het verhaal de vraag waarom Lykke is opgepakt. Hoewel er al snel een vermoeden rijst, blijft het geduld van de lezer tot de laatste bladzijden op de proef gesteld. 

In eeuwigheid is een rustige, maar toch spannende, psychologische thriller met weinig geweld. De verwijzingen naar het schrijverschap en boeken zijn zeker een fijn pluspunt.