Jelle zit in de derde klas havo. Zijn ouders zijn niet lang geleden gescheiden, grotendeels woont Jelle bij zijn moeder. Elk jaar kijkt hij uit naar het schoolkamp en eindelijk is het weer zover. Het kampgebouw waar ze verblijven ligt op loopafstand van het dorpje Vierhouten. Eenmaal aangekomen is het eerst zaak een bed te veroveren en nadat alle regels zijn uitgelegd is er middageten. Hierna gaan ze, net als elk jaar, Vossenjacht spelen. Maar dit jaar zal er nog een spel worden gespeeld, Cluedo. Een spel waarbij er een 'moord' zal worden gepleegd en men op zoek moet naar de dader. Alleen loopt het uit de hand want er wordt echt een moord gepleegd. Als de moordenaar hoort dat 'toprechercheur' Jack Dijkstra op de zaak is gezet, besluit hij zijn pijlen om hem en zijn gezin te richten. Milan, de moordenaar, weet zonder dat iemand het doorheeft, te infiltreren in het leven van Jack. Als Jack en zijn gezin te maken krijgen met bedreigingen, en iemand uit hun directe omgeving gevaar loopt, loopt de spanning op ... 

Angstschreeuw is het eerste deel van een tweeluik. Het boek is geschreven vanuit verschillende personages, ook vanuit de dader, in de eerste persoon. Het perspectief wisselt voortdurend maar duidelijk wordt aangegeven welk personage aan het woord is. Gevaar van het schrijven vanuit de eerste persoon is dat het woordje 'ik' veelvuldig in zinnen terug te vinden is en dat is hier ook regelmatig het geval. Dit maakt de zinnen wat strak en scherp. Dit wordt minder naarmate het verhaal vordert, alsof de auteur er dan beter in slaagt een zin zodanig om te buigen dat het woordje 'ik' minder vaak gebruikt hoeft te worden. De zinnen krijgen dan ook veel meer soepelheid. De snelle kennismaking met de dader laat even verwachten dat het een en ander voorspelbaar kan zijn, maar dat is absoluut niet het geval. Halverwege het verhaal valt heel even de spanning weg, maar dit geeft dan ook wel weer een mooi rustpunt in het geheel. 

Als we lezen over het schoolkamp en het spel dat gespeeld wordt, voelt het verhaal eerst meer aan als een Young adult, in plaats van een thriller voor volwassen. Dit blijft met vlagen zo en laat het boek er een beetje tussenin vallen. Maar ook zien we hierin een verandering als we steeds verder in het verhaal komen. Het verhaal krijgt meer volwassenheid en ook begint de spanning steeds hogere vormen aan te nemen. Heftige fragmenten geven verklaring aan de titel, een titel die op meerdere punten inzetbaar is. Ondanks de paar puntjes van (opbouwende) kritiek ben ik aangenaam verrast door dit debuut. Juist door het schrijven vanuit meerdere perspectieven wordt de lat gelijk hoog gelegd. Maar Vaneman laat zien dat ze dit goed kan handelen. Daarnaast heeft ze een prachtige beeldende schrijfstijl waardoor bepaalde fragmenten extra rauw op je dak komen en lang op je netvlies blijven staan. De gedachten van de personages weet ze uitstekend over te brengen waardoor de lezer zich goed kan inleven. De auteur is best keihard voor haar personages, en laat dan ook niet alles eindigen zoals de lezer zal verwachten. En dat kan er behoorlijk flink inhakken. 

Enige teleurstelling vinden we op de laatste bladzijde, want het verhaal is nog niet klaar. Vragen blijven nog onbeantwoord, hiervoor moeten we wachten op het tweede deel: Doodsangst. Graag had ik al willen doorlezen. Wat ik me in ieder geval al afvraag, als Angstschreeuw al zo'n passende titel is, wat kunnen we dan wel niet verwachten van het vervolg Doodsangst. 

Angstschreeuw is een debuut dat het lezen meer dan waard is.