Marianne Vogel schrijft vooral thrillers die over Berlijn gaan en zich daar afspelen, ze zijn gebaseerd op ware gebeurtenissen uit de Duitse geschiedenis en cultuur. Haar passie is om lezers enthousiast te maken over Berlijn en Duitsland en hen onbekende kanten van ons buurland te laten ontdekken. In het dagelijks leven is ze eigenaar van De Bosvogel Coaching (stress en burn-out). Brecht gaat voor recht is haar 5e Berlijn thriller.

Voor men begint met lezen is het wel handig om het een en ander te weten over het toneelstuk waar dit boek om draait. De Dreigroschenoper is een Duits theaterwerk uit 1928 van Bertolt Brecht (vandaar de titel) en componist Kurt Weill. Dan begrijp je ook waarom het zo belangrijk is dat het stuk nú opgevoerd moet worden, dat heeft met de muziek te maken.

Tijdens de repetities wordt de hoofdrolspeler vermoord en de Nederlandse onderzoekers Sofie en Frits, bekend uit de andere delen van deze serie rondom Berlijnse thrillers, vertrekken naar het theater om met enige ondersteuning van de plaatselijke onderzoekers erachter te komen wie de moordenaar is. Ze leren de acteurs, muzikanten en andere personages kennen en begrijpen. En ze doen er alles aan om de moord op tijd op te lossen en een eventuele volgende moord te voorkomen. Daarnaast leert Sofie steeds meer over haar vader en lijken er in het verleden dingen plaats te hebben gevonden die te maken hebben met de moord. 

'Tot welke duistere daden zijn  de mensen in staat die dag in dag uit in deze schijnwereld van het theater leven?'

Brecht gaat voor recht is een boek voor theaterliefhebbers. Het is wel aan te raden om ook de eerdere delen van deze serie te lezen omdat het dan allemaal wat beter te volgen is qua sfeer en locatie. Naast de moord speelt er nog het een en ander bij de hoofdrolspelers van de serie op zich. De vader van Sofie heeft een verleden dat heel interessant is voor de geschiedenisliefhebbers, maar wat bij de lezers die de andere delen niet hebben gelezen vragen op kan roepen. Het verhaal is geschreven als een toneelstuk, van wat een mooie proloog lijkt te zijn, is de openingsscene van een toneelstuk. Het is verdeeld in vijf bedrijven en heeft een staande ovatie als plot. Dat is wel heel bijzonder bedacht en geschreven. De ik-persoon is Sofie zelf, de onderzoekster uit Nederland en er zijn fragmenten van iemand die de boel observeert en die dit ook beschrijft als een toneelstuk.

Het verloop van het verhaal lijkt een beetje op een locked in mysterie zoals de bekende boeken van Agatha Christie. Alle verhaallijnen bevinden zich namelijk in en om het theater en er is veel ruimte voor overhoringen en onderzoek. Een vrij onverwachte wending dwingt tot toch door te lezen want al die lijntjes die zijn uitgezet zullen toch tot een mooie première moeten leiden, Op een gegeven moment begint te lezer zelfs te twijfelen; wat is echt en wat is toneel? Dat is wel knap gedaan. Maar het boek vraagt wel om een goede concentratie om alles te kunnen blijven volgen. Mede daarom is het geen boek om tussendoor langere tijd weg te leggen want dan is het erg lastig om makkelijk terug in het verhaal te komen.

Dan de hamvraag: Is het een vrouwenthriller? Dat is het niet ondanks dat het door een vrouw is geschreven en er enkele vrouwen een belangrijke rol in het verhaal spelen. Wat de echte liefhebber van vrouwenthrillers hierin zal missen is dat de oplopende spanning zoals verwacht wordt echt ontbreekt. De tijd tikt door, maar niet omdat er meerdere moorden gepleegd zullen worden of de dader voortvluchtig is, maar omdat het cruciaal is dat het toneelstuk op een bepaalde datum gespeeld moet worden. Men moet een theaterliefhebber zijn om dat te kunnen begrijpen. Dat en de uitgebreide omschrijvingen van alles rondom het toneelstuk en de vele verhoringen maakt dat het meer een spannende literaire roman is voor de theaterliefhebber.