Ruth is in Londen de bezittingen van haar moeder aan het opruimen als ze een verrassende ontdekking doet: een foto van haar huisje in Norfolk, genomen voordat Ruth daar woonde. Haar moeder had altijd een hekel aan het huisje, dus waarom heeft ze er een foto van? De enige aanwijzing staat op de achterkant van de foto: Dawn, 1963.

Ruth keert terug naar Norfolk, vastbesloten het mysterie op te lossen, maar dan breekt Corona uit. Ruth en haar dochter kunnen de deur niet uit en proberen door te gaan met werken en thuisonderwijs. Gelukkig wordt het huis ernaast gehuurd door een aardige vrouw genaamd Zoe, met wie ze bevriend raken terwijl ze op de stoep staan te applaudisseren voor de medische wereld.

Nelson onderzoekt ondertussen een reeks sterfgevallen onder vrouwen die al dan niet zelfmoord zouden zijn. Wanneer hij de sterfgevallen in verband brengt met een archeologische ontdekking, verbreekt hij de avondklok om Ruth te bezoeken. Hij treft haar aan, pratend met haar buurvrouw die hij zich herinnert als een verpleegkundige die ooit werd berecht voor de moord op haar werkgever.

Alleen heette ze toen niet Zoe. Toen heette ze Dawn.

Ruth is net bijgekomen van haar vorige avontuur als ze besluit om het huis van haar ouders op te ruimen. Daar komt ze een foto tegen van haar eigen huis, waar haar moeder helemaal geen fan van was, met een notitie die om antwoorden vraagt. Dat gaat ze uitzoeken. Inspecteur Nelson en Judy onderzoeken een aantal overleden vrouwen die zelfmoord zouden hebben gepleegd. Ze zitten volop in het onderzoek als de coronapandemie uitbreekt. Met lockdowns en naasten die getroffen worden door het virus worden beide situaties heel erg lastig om te onderzoeken. 

De sfeer in Onder een andere naam wordt erg bepaald door de aanwezigheid van het coronavirus met alle beperkingen en angsten. De link met de vroegere pestepidemie is na het vinden van een oud graf ook snel gelegd. Dat is al een thriller op zich. Omdat de mensen in het boek geen idee hebben hoelang het zal duren en hoe het afloopt neemt de spanning hierom wel toe. Vooral als een van de hoofdpersonen die in de levens van Ruth en Nelson een grote rol speelt ernstig ziek wordt. Het is voor de lezer ook nog maar kortgeleden, misschien ook nog te vers. Qua stemming zijn de hoofdpersonen ook minder nuchter en opgeruimd dan in de voorgaande delen. Griffiths neemt hun emoties meer mee in het verhaal. 

De zaak van de vrouwen die zelfmoord hebben gepleegd waar vraagtekens bij zijn wordt door dit alles eigenlijk een beetje ondergesneeuwd. En dat is jammer want het had hierdoor een stuk spannender kunnen zijn. De grootste spanning zit in schuingedrukte stukjes van iemand die vastgehouden wordt. Omdat er op dat moment meerdere mensen verdwenen zijn is het ontdekken van het wie en waarom een grote verrassing. Wat wel heel interessant is om te lezen is wat het effect van de pandemie is op de relatie tussen Ruth en Nelson en de band tussen de collega’s en de ontwikkeling van de mensen die in meerdere delen een rol spelen. Vergeet daarbij Ruths eigen zoektocht niet dat haar naar grote geheimen uit het verleden brengt. 

Elly Griffiths toont moed om een echte coronathriller te schrijven waar andere auteurs het jaar 2020 het liefste over zouden slaan in hun serie.