De doden houden we bij ons leest niet als een thriller. Het is een lijvig en gedetailleerd verslag van een zoektocht naar de waarheid. Wie een spannend verhaal verwacht, komt van een koude kermis thuis. De auteur gaat als een echte onderzoeker aan de slag: ze verzamelt verslagen, bewijsmateriaal en dossiers, als ze die tenminste te pakken kan krijgen. Ook voert ze diverse gesprekken met betrokkenen. Elke bladzijde ademt haar doorzettingsvermogen. De hoofdstukken spelen zich afwisselend af in het heden en het verleden en scheppen vooral ook een beeld van het universiteitswereldje. Het is een concurrentiestrijd om hogerop te komen en vrouwen waren er wel, maar haakten vaak voortijdig af of werden tegengewerkt om carrière te maken. Toch had vrijgevochten Jane een droom die ze waar wilde maken. Dit boek is vooral een mooi portret van een eigengereide jonge vrouw die haar weg probeert te vinden in het leven. De wereld in de jaren 60 van de vorige eeuw leek nog niet toe te zijn aan de ambities die zij had. De auteur ontdekt verschillende paralellen met haar eigen leven. 

Toen de auteur begon met het schrijven van dit boek was de moord op Jane Britton nog niet opgelost en dat maakt dat er toch wel wat spanning in zit. Hoe mooi is het als dan aan het eind de verschillende verhaallijnen bij elkaar komen en niet in het minst dankzij de inspanningen van Becky Cooper de moordenaar toch gevonden wordt. Becky Cooper heeft ervoor gekozen om de lezer mee te nemen op haar lange reis op zoek naar de waarheid. Ze slaat hierbij geen enkel detail over en dat heeft een nadelig effect op de spanning die ook de lezer van een true crime wil voelen. Het verhaal is interessant tegen de achtergrond van vrouwenemancipatie en de machtige universiteitswereld, maar less is more geldt zeker in dit geval.