De hoofdpersonages van het boek zijn een argeloze vrouw, een underdog genaamd Sara (nee, geen Ana) en een geheimzinnige, succesvolle en enorm knappe kunstenaar Chris (nee, geen Christian). Chris is (wat een toeval) puissant rijk. En hij geeft een groot deel van zijn geld weg aan stervende kinderen. Hij woont in een gigantisch appartement boven de stad, met schitterend uitzicht. Hij is als bij toverslag verliefd op Sara. Neemt nooit vrouwen mee naar huis, maar nu wel. Neemt ook nooit vrouwen mee op luxe uitjes, of naar zijn pleegouders, maar nu wel. Hij koopt dure kleding voor Sara en leert haar alles over goede wijn. Sara probeert zich ondertussen te bewijzen in haar nieuwe baan, die van verkoopster bij een kunstgalerie. Chris heeft een duister geheim. Hij zegt dat Sara beter bij hem uit de buurt kan blijven, en dat ze hem zal verlaten als ze weet wat het geheim is. Het geheim, zo leren we aan het eind van het boek (maar we weten het natuurlijk al meteen) is dat Chris van SM houdt. 

Komt dit u allemaal bekend voor? Precies, ik kan niet anders dan constateren dat het hele boek gewoon een kopie is van Vijftig tinten grijs. Eigenlijk had het 'Als ik vijftig tinten grijs was’ moeten heten. Is het toch de moeite waard het boek te lezen? Persoonlijk verheugde ik me er op. De flaptekst heeft het er over dat Sara niet kan stoppen met het lezen van de erotische dagboeken en zich steeds heviger afvraagt waar de schrijfster ervan gebleven is. Dat idee sprak me aan. Helaas zijn er van het dagboek maar een paar minimale fragmenten opgenomen in het boek. Voor de rest blijft het bij de mededeling dat Sara ze leest en er van onder de indruk is. Fijn, maar dat willen wij als lezers ook! In de dagboekfragmenten zit ook geen verhaallijn, het zijn echt losse stukjes, waardoor wij ook niet mee kunnen puzzelen over wat er met Rebecca gebeurd kan zijn. Verder zegt de flaptekst dat Sara ‘volledig in de ban van het spannende erotische leven dat Rebecca leidde raakt'. Daar heb ik in het boek ook niet veel van gemerkt. Het is een gemiste kans dat we als lezer de persoon Rebecca helemaal niet leren kennen. Daarom doet het me ook niet echt veel dat ze weg is gegaan. Wordt ze wel vermist? Wat er wel gebeurd is, is dat Sara een nieuwe baan krijgt en in de ban raakt van de kunstwereld. Ze heeft een knappe, rijke en sexy baas die hoge eisen aan haar stelt. Ze leert de kunstenaar Chris kennen, die haar meesleurt in zijn wereld. Gebeurt er verder veel? Niet echt. Uiteindelijk is het dit gebrek aan spanning dat het boek de das om doet. Wat dat betreft is Vijftig tinten grijs beter. Ook kan de schrijfstijl me niet helemaal bekoren: ‘Jeminee, ik ben mezelf gek aan het maken’. Maar misschien kan je met het schrijftempo van Lisa Renee Jones ook niet veel meer verwachten. 

Conclusie: Voor wie van Vijftig tinten grijs genoten heeft en het niet erg vindt om een slappe kopie te lezen is dit een leuk boek.