Oorspronkelijke titel: Der Menschenrauber (2010)
Vertaling: Peter de Rijk
ISBN: 9789061127772
Uitgever: Karakter Uitgevers
Verschenen: 2010
Pagina's: 464
|
Omschrijving: De jonge kunststudente Giselle wordt op klaarlichte dag door een dronken automobilist aangereden en komt daarbij om het leven. Haar vader Jonathan, succesvol fotograaf en mediamanager, komt haar dood niet te boven en zakt weg in alcoholisme, depressie en verwaarlozing. Daardoor loopt ook zijn huwelijk op de klippen. Op een nacht in november stapt Jonathan in zijn auto en rijdt weg; zonder doel, zonder geld en zonder hoop. Uiteindelijk strandt hij in een verwaarloosd vakantiehuisje van een Toscaanse boerenfamilie. Als Jonathan daar hun blinde dochter Sophia leert kennen, betekent dat voor hem een grote schok: ze lijkt als twee druppels water op zijn overleden dochter. Jonathan blijft in Italië, hervindt zijn levenslust en trouwt met Sophia. Samen toveren ze het vervallen huisjescomplex om tot een luxe vakantiepark. Als op een zekere dag een Duits stel arriveert en Jonathan ziet wie een van hun huisjes heeft gehuurd, worden haat en woede in hem weer wakker. Hij zweert dodelijke vergelding, maar zelfs dat gaat hem nog niet ver genoeg.
|
|
|
Oordeel VrouwenThrillers.nl:
Recensie Diana Heynis op 27 november 2010:
Fotograaf en eventmanager Jonathan Jessen en zijn vrouw Jana - een gevierd prima ballerina - zijn verrast als blijkt dat Jana onverwacht en ongepland zwanger is. Jana's carrière verdwijnt in de ijskast als Giselle zich aankondigt. Giselle herinnert Jana constant aan alles wat ze op moest geven en dit gevoel wordt versterkt als Giselle een vaderskind blijkt. Het huwelijk van Johathan en Jana kent zware tijden, maar beiden vinden een middenweg waarin ze overeind blijven. De genadeklap dient zich aan als Giselle geschept wordt door een auto op achttienjarige leeftijd en overlijdt. Tobias Altmann, de negentienjarige dader, ontloopt nagenoeg zijn straf vanwege zogeheten vriendjespolitiek en laat daarmee de nabestaanden in vertwijfeling achter. Jonathan vlucht letterlijk naar Toscane en vindt onderdak op een afgelegen gastenverblijf waar hij het evenbeeld van zijn dochter ontmoet. Het is het begin van de winter en deze van God verlaten plek is precies wat de ontredderde Jonathan nodig heeft. Hij klampt zich dan ook vast aan Sophia van negenentwintig. Tien jaar later, inmiddels is hij een nieuw leven begonnen, ziet Jonathan zijn kans op vergelding als er een onverwachte gast arriveert en oude wonden worden opengereten. Het wat voortslepende verhaal speelt zich af in 2001 en pendelt op en neer tussen verleden en heden. Het schakelt met regelmaat over op - hetzij kort - een ander perspectief. Rouwverwerking doet ieder op zijn manier, zo wordt duidelijk. Het verdriet vindt vrijwel altijd een uitweg, uiteindelijk. De auteur weet dit goed te schetsen en maakt haar personages menselijk. Pas na 300 bladzijden, als de lezer de proloog bijna letterlijk tegenkomt, komt er actie. Alles bij elkaar opgeteld blijft het een clichématige familieroman waar het toeval een (te grote) rol speelt en waarbij menselijke emoties de spanning de baas zijn.
Bezoekersreacties:
Sylvia (37) op 20 juli 2011:
Ik heb als eerste boek van haar "Dodenakker" gelezen en vond het wel een goed, lekker te lezen boek. Daar en tegen had ik dat gevoel niet bij "Mensenrover" en was verbaasd dat het van dezelfde schrijfster kwam. De omgeving en bepaalde personages kwamen me wel bekent voor en zodoende kwam ik erachter dat ik al eerder een boek van haar gelezen had.
"Mensenrover" valt me wat tegen. Er gebeurd niet veel spannends en alle verhaallijnen worden uitvoerig verteld, zonder veel spanning.
Het aparte aan haar boeken vind ik, net als bij de boeken van Loes den Hollander die mijn favoriet is, dat je het verhaal vanuit een personage leest en zo toch, ondanks afwijkend gedrag van het personage, met ze meevoelt.
Al met al, als je de boeken van Loes den Hollander gewend bent, die vaart in haar verhaal houdt met constante spanning, dan vallen de boeken van Sabine Thiesler wat tegen. Maar toch zijn ze wel te doen. Oordeel:
|
|
|
|