Amateur-genealoog Rik Wolters stuit in een stadsarchief op de naam Marie de la Motte. Deze vrouw ontsnapte in 1666 met Willem Bolnes, zwager van kunstschilder Johannes Vermeer, uit een verbeterhuis in Delft. Het is niet bekend waar zij heengingen en welk geheim zij bewaarden. Samen met Tv-presentator Sandra Molenaars duikt Rik in de geschiedenis van deze Willem en Marie, en ze belanden in een onverwacht intrigerende zoektocht. 

Peters richt zich tot de lezer via Rik Wolters, die het verhaal opent en als ik-figuur de lezer rechtstreeks aanspreekt, zelfs met toeristische tips. Rik is zeer spraakzaam, ondanks de allereerste zin waarin hij stelt dat hij niet gemakkelijk over zichzelf praat. Iets wat hij vervolgens pagina’s lang doet en de lezer volledig bijpraat over zichzelf. Er blijft dus niets over om nieuwsgierig naar te zijn, behalve naar het oude verdriet dat Rik met zich mee lijkt te torsen. 

Peters’ schrijfstijl is niet heel verzorgd, hij neigt met zijn woordkeuzes meer naar spreektaal, ook buiten dialogen. Hij doet zijn best om populair laagdrempelig over te komen. In zijn enthousiasme lijkt het geheel soms ook meer op een reportage, een opsomming. Onnodige uitweidingen maken vooral deze historische gedeelten langdradig. Het perspectief wisselt af vanuit verschillende hoeken. Dit zorgt voor diverse aanlooproutes naar het verhaal van de zoektocht. Ze geven het boek meerdere lagen, samen met de hoofdstukken uit 1666, waarin de lezer kennis maakt met Willem Bolnes en Marie. Naast de goedwillende, hardwerkende Sandra en Rik mag een personage met een geheime agenda niet ontbreken natuurlijk. En de bad guy is er ook, maar deze wordt niet heel krachtig neergezet en de dreiging die hiervan moet uitgaan, dooft als een nachtkaars. 

De auteur weet duidelijk veel over de 17e-eeuwse geschiedenis en cultuur en past dit op boeiende wijze toe, met de kanttekening dat het af en toe te veel is. Het onderbreekt de verhaallijn en laat de aandacht van de gemiddelde lezer verslappen. Maar daartussendoor blijkt wel dat Peters een goed verhaal vertellen kan. Het feit dat Johannes Vermeer relatief maar zo weinig schilderijen heeft nagelaten, heeft de kunstwereld altijd verbaasd. De mogelijkheid dat er toch nog ergens eens een onbekend doek van deze meester opduikt, spreekt al decennialang tot de verbeelding. Het is dan ook een dankbaar thema voor een boek. En ook intrigerend, want het kan zomaar een keer echt gebeuren. 

Het meisje bij het venster heeft niet de spanning van een thriller, zoals de aanduiding op de kaft belooft. Het is een leuke detective, maar de vele open eindjes stellen teleur. Ook hierin gaat de auteur zich te buiten. Ondanks de belofte in zijn nawoord van een vervolgdeel, blijft de lezer nu met te veel vragen achter.