Donna Leon is een Amerikaanse schrijfster die na haar studie Engelse literatuur veel heeft gereisd. Vijfentwintig jaar lang heeft ze in Venetië gewoond. Het decor voor haar misdaadromans met commissario Guido Brunetti in de hoofdrol. Wat niet verdwijnt is het zesentwintigste deel, maar prima als losstaand boek te lezen. In Wat niet verdwijnt besluit Guido Brunetti een pauze te nemen van zijn werk nadat hij op een komische, maar ondoordachte wijze een collega probeerde te beletten een stommiteit te begaan. Een actie waarmee hij uiteindelijk alleen zichzelf benadeeld heeft. Hij trekt zich terug op het Venetiaanse eiland Sant’Erasmo, waar familie van zijn vrouw een villa bezit. Daar ontmoet hij de in zichzelf gekeerde beheerder Davide Casati en er ontstaat een vriendschap tussen de twee mannen. Samen roeien ze over de Laguna en maakt Brunetti kennis met Casati’s levenswerk; het onderhouden van bijen. Tot groot ontzet van Casati sterven er steeds meer bijen en hij lijkt het zichzelf te verwijten. Als hij op een dag verdwijnt, gaat Brunetti op onderzoek en ontdekt hij dat Casati inderdaad op gruwelijke wijze betrokken is bij de bijensterfte.

Donna Leon heeft een mooie beeldende schrijfstijl en tekent als het ware Venetië en de Laguna met haar eilanden voor de lezer uit. Een feest van herkenning als je er wel eens geweest bent. Zoals in al haar boeken kaart ze een sociaal en maatschappelijk thema aan. Dit doet ze heel subtiel, maar het voert wel duidelijk de boventoon waardoor het thriller-element van het verhaal naar de achtergrond wordt gedrukt. Wat niet verdwijnt wordt verteld vanuit Guido Brunetti in de derde persoon en verloopt nagenoeg chronologisch. De manier waarop Brunetti is neerzet is heel luchtig met een vleugje humor, waardoor het prettig is deze hoofdpersoon te volgen. Bovendien doorbreekt zijn personage ook de rijkelijk omschreven beelden en het zware thema dat aan het verhaal kleeft. Opvallend is dat de auteur in het begin heel veel aandacht besteed aan het decor. Dat is enerzijds prettig, want je loopt als het ware in Venetië, voelt de warmte en ruikt de geur van het water. Aan de andere kant komt het verhaal daardoor traag op gang. Pas halverwege gebeurt er ‘iets’ wat de aanzet is tot het onderzoek. Het is daardoor ook niet echt een traditionele pageturner thriller, maar wel een verhaal dat een schokkende waarheid onthult.

Donna Leon is zeer begaan met het milieu en de rol van de mens in het hele eco-systeem. In dit boek kaart ze aan hoe de mens en haar achteloosheid de natuur verpest. Ze noemt de opwarming van de aarde, de bijensterfte, de bodemverontreiniging en hoe die allemaal in verband staan met de honger naar overconsumptie en de nalatigheid in de zorg voor de natuur. Of zoals een personage het heel mooi verwoord; ‘… ik was niet geïnteresseerd. Ik wilde alleen maar de honing eten.’ Wat niet verdwijnt is een prachtig geschreven verhaal met een bittere ondertoon, waardoor we ons bewust worden dat we slechts een deel zijn van het geheel.