Het verhaal begint met de terugkomst van een schrijver in zijn ouderlijk huis in 2019, wat hij aan het opknappen is. Zijn huwelijk is gestrand en hij is nieuwsgierig naar het verleden van de gepensioneerde politieagente Evy Carlen die nauw samengewerkt heeft met politieagent Sven Jörgenssons bij het onderzoek naar de Tiarpman. In zijn jeugd was Sven altijd zijn grootste held. Dan gaat het verhaal verder in 1986, als in Zweden een aanslag op Olaf Palme gepleegd wordt en het land diep geraakt en geschokt is. De bevolking is in verwarring en verliest zijn vertrouwen in de politie en de politiek en dat laat Carlsson goed merken in het verhaal. Dezelfde avond ontvangt de politie in het kleine Tiarp een vreemd telefoontje van een man die zegt een vrouw vermoord te hebben en het weer te willen doen. Mankracht is er niet en Sven gaat er in zijn eentje op af. Hiermee begint een levenslange obsessie voor hem die hij vervolgens weer doorgeeft aan zijn zoon Vidar. De media noemt de dader al snel de Tiarpman, waar elk spoor van ontbreekt. Het is een schaduw en dat is wat de mensen angst aanjaagt, want het lijkt er op dat er later nog twee vrouwen het slachtoffer van hem zijn geworden. 

De toch wel meeslepende, soms aangrijpende schrijfstijl van Carlsson is verwarrend. Af en toe wordt er een jaartal genoemd, maar vaker weet de lezer niet dan wel, in welk jaar zich het gedeelte afspeelt. Is het in het heden of verleden en wie is er aan het woord? Hierdoor vereist het lezen veel concentratie. Spanning wordt er opgebouwd door het langzaam prijsgeven van informatie over de personages. Er zijn meerdere mensen met geheimen die het daglicht niet kunnen verdragen. Op deze manier weet Carlsson meerdere zaadjes te planten waardoor er veel verdachten zijn. De opbouw van het verhaal is knap, de lezer wordt heen en weer geslingerd in de tijd met behulp van wisselende perspectieven. Er zitten meerdere verwijzingen, c.q. nare opmerkingen over de politie in verwerkt, daar alle mankracht naar de aanslag op Palme gaat en hierdoor de eerste moord op de achtergrond verdwijnt. Maar niet voor Sven. Hij wordt beschreven als een gedreven man die de kop in het zand steekt voor zijn ziekte, maar alles doet voor het werk. Het uiten van emoties is hem vreemd en zijn schuldgevoelens drijven hem tot aan zijn dood om te proberen de zaak Tiarpman op te lossen. De sterke band tussen vader en zoon komt goed tot uiting. De personages dragen het verhaal, niet de misdaad op zich en dat is een andere insteek voor een thriller. Deze gelaagde vertelling is eigenlijk een verhaal in een verhaal, want de schrijver, we kennen hem midden in het verhaal als Wurm, zorgt ervoor dat het onderzoek van de Tiarpman nog een staartje krijgt.

De brandende zon is een indrukwekkende thriller, waarin laag na laag onthuld wordt en opvalt door de schrijfwijze, het worstelen met schuldgevoelens en de levenslange obsessie voor het oplossen van meerdere moorden.