In dezelfde zomer als waarin Chloe Davis haar twaalfde verjaardag viert, verdwijnen er zes tienermeisjes uit hun kleine stadje. De mensen zijn bang en houden hun dochters thuis. De angst regeert en aan het eind van die zomer wordt de vader van Chloe opgepakt. Hij wordt veroordeeld voor de moorden en zit een levenslange straf uit. Twintig jaar later werkt Chloe als psychologe. Het gebeuren met haar vader is haar niet in de koude kleren gaan zitten en ze voelt zich net zo verward als haar patiënten. Wanneer er weer een vijftienjarig meisje vermoord wordt beleeft Chloe die angstaanjagende zomer weer helemaal opnieuw. 

Een duistere schittering begint met een mooie quote. ‘Wie tegen monsters vecht, moet ervoor waken dat hij daarbij zelf een monster wordt. Als je maar lang genoeg in een afgrond kijkt, kijkt de afgrond ook in jou.’ (Friedrich Nietzsche). Chloe dacht als klein meisje dat ze wist wat monsters waren. Mysterieuze schaduwen die zich verscholen achter haar hangende kleren, onder haar bed, en in het bos. Maar niets was minder waar besefte ze later als twaalfjarig meisje. Monsters verstoppen zich niet in het bos; ze zijn geen schaduwen tussen de bomen of onzichtbare dingen die zich in donkere hoeken schuilhouden. Nee, de echte monsters bewegen zich in het volle zicht voort. Een duistere schittering heeft een fijne, vlotte schrijfstijl en een goed uitgewerkte maar enigszins voorspelbare plot. Het verhaal ontvouwt zich langzaam en mist de nagelbijtende spanning van een thriller. Desalniettemin doet dit alles niet veel af aan het leesplezier omdat het verhaal, dat vanuit het perspectief van Chloe is geschreven, de omgeving en de sfeer met een toch steeds wel aanwezige dreiging zeer beeldend neerzet. 

Stacy Willingham heeft met Een duistere schittering een mooi debuut neergezet! Heel benieuwd naar de verfilming.