De laatste zin van de flaptekst van
Koelcel maakt duidelijk dat we de dader in een andere hoek moeten zoeken dan wellicht wordt gesuggereerd. Welke richting we dan wel op moeten weet de auteur lang uit het zicht te houden. Naast de dood van Grotenbroek is er nog een vermissing gemeld en volgen we het wel en wee op een hoofdstedelijk bureel in West. De lezer krijgt een blik voorgeschoteld op collega's Frank van Opdam en Femke de Vries. Alle twee hebben hun afzonderlijke strubbelingen en vooral over het beider thuisfront valt genoeg te schrijven. Al met al voldoende om ieder een goed signatuur te geven.
Koelcel is een vrouwenthriller van eigen bodem, geschreven met een vlotte pen. Samplonius is heel wat aan de weet gekomen over het werk van onder meer de patholoog-anatoom, het NFI en het reilen en zeilen op een doorsnee politiebureau. De details en de uitwerking ervan mogen er zijn. Wel liggen sommige kleinigheden wat voor de hand en herkent het geoefende oog de beginnende schrijver.
Mooi is hoe de schrijfster de lezer nauwgezet op het verkeerde been weet te zetten. Ook al denk je te weten wie er een kwaad geweten heeft, of juist onschuldig lijkt, de waarheid kan maar zo eens heel anders zijn dan je bijna 300 pagina's hebt gedacht. Met Koelcel debuteert Linda Samplonius uitstekend en mag zich wat mij betreft trots scharen tussen haar reeds gevestigde collega's.