Joy verliest onverwacht haar baan en trekt weer in bij haar ouders. Haar ouderlijk huis brengt herinneringen naar boven aan haar eindexamenperiode, een tijd die Joy liever wil vergeten. Wanneer ze een dreigbericht ontvangt over een docent die destijds werd vermist, weet ze dat ze alles op alles moet zetten om te voorkomen dat haar geheim bekend wordt.

Maar dan wordt de auto van de docent gevonden. Onder water.

Joy trekt in Onder water weer in bij haar ouders, nadat ze vijf jaar zelfstandig heeft gewoond en recent haar baan verloor. Ze wordt daardoor ongewild met haar verleden geconfronteerd. De periode van haar eindexamen zou ze liever vergeten, maar wanneer er nieuwe informatie opduikt over de vermiste leraar Boris, dreigt een goed bewaard geheim aan de oppervlakte te komen. Vooral wanneer Joy een chantagebericht ontvangt, wordt het vechten of vluchten. 

Onder water start niet met een proloog, maar het eerste hoofdstuk is vaag genoeg om de lezer onmiddellijk nieuwsgierig te maken naar de persoon en de gebeurtenissen die hier aan bod komen. De hoofdstukken geven het perspectief weer van enerzijds een onbekend hij-personage, startend in het verleden, en anderzijds het standpunt van Joy in het heden. Twee perspectieven, twee tijdlijnen. Altijd een sterke troef om afwisseling te kunnen bieden en spanning op te bouwen. Annet Hulst schrijft daarbij vanuit de ik-vorm wat de mogelijkheid biedt tot gedetailleerde uitwerking van de personages. Dit doet ze door regelmatig achtergrondinformatie in het verhaal te verweven. De hij-persoon blijft onbekend, maar zijn verhaal bouwt op, net als de spanning. De lezer kan meer dan eens speculeren naar wie hij is. Vaak eindigen deze hoofdstukken met een cliffhanger. Ook het verhaal van Joy wordt goed uitgewerkt. Er zit voldoende variatie in de gebeurtenissen en ook in deze verhaallijn zitten veel thrillerwaardige gebeurtenissen en opbouw van spanning. Joy zelf wordt neergezet als een vrouw die weet wat ze wil, maar tegelijk ook erg naïeve beslissingen neemt. Het is net die contradictie die de ruimte geeft om het verhaal alle kanten op te laten gaan. 

Annet Hulst weet duidelijk hoe ze de lezer aan een verhaal kan kluisteren. Tijdsdruk is in het verhaal ook absoluut aanwezig, net als conflict. Joy geeft rustig aan prijs wat nu precies haar grote geheim is, maar het blijft gelukkig lang een vraagteken wat de hij-figuur eigenlijk echt weet. De lezer krijgt stilaan wel een vermoeden wie de antagonist zou kunnen zijn, maar het is wachten tot het einde of de gevormde hypothese klopt. Het einde van het boek is alleszins een erg goede twist.