Van alle personages is overigens een goed beeld te vormen. Dit geldt ook voor de dader, hoewel een motief lange tijd uitblijft. Het verhaal lijkt wat moeite te hebben met op gang komen. Vanuit de serie met Callanach is de lezer gewend dat er een directe connectie is, maar in deze standalone heeft Helen Fields de tijd genomen om alles breed uiteen te zetten. Er hoeft geen moment moeite gedaan te worden om het verhaal goed te volgen, maar toch doet het soms wat langdradig aan. Iets wat ook herkenbaar is uit haar eerdere boeken en wat wel goed naar voren komt, is het gebruik van psychologie. In dit geval komt het niet alleen naar voren in de plot maar ook door personage Connie. Zij ziet de wereld anders dan de gemiddelde mens en komt daardoor vaak met andere, doch rake, conclusies. Er is gedurende het verhaal een lichte spanning aanwezig, die zich vooral onderhuids voordoet. Tegen het einde blijkt deze spanning te stijgen en komt er ook actie bij kijken. Het geeft het verhaal een enorme oppepper en zorgt dat de laatste bladzijden vlot lezen. Het verhaal krijgt dan echt vorm en de psychologie wordt helemaal duidelijk.