Terwijl Maeve de zaak probeert op te lossen, spelen er nog allerlei andere zaken. Ze moet vechten voor waardering in het mannenwereldje bij de recherche, ze heeft vermoedens dat haar vriend haar bedriegt en ze krijgt vreemde post thuisgestuurd. En wat voert de hoofdcommissaris eigenlijk in zijn schild? 

De laatste dochter is de derde roman over rechercheur Maeve Kerrigan van Jane Casey. Hoewel de verhaallijnen over haar privéleven doorlopen in de drie boeken, staat het verhaal op zichzelf en is het afzonderlijk te lezen van de andere boeken. Alleen de verhaallijn over de vreemde post zal geen belletjes doen rinkelen bij de nieuwe lezer. De hoofdplotlijn is intrigerend: vader was bewusteloos, de overlevende tweelingzus zwijgt. Niemand lijkt de slachtoffers echt goed gekend te hebben, ook hun directe gezinsleden niet. Het gezin dat van de buitenkant een welvarende, gelukkige familie leek, blijkt duistere geheimen te herbergen. Philip Kennford is geen geliefde man, maar waarom liet de moordenaar hem in leven als het om hem te doen was? De rechercheurs lijken voor een onmogelijke taak te staan.

Jammer is dat het verhaaltempo vrij traag is. De rechercheurs komen langzaam wroetend steeds dichterbij de kern van de zaak, maar echt grote doorbraken blijven uit. Er worden eerder méér vragen opgeroepen. In combinatie met de omvang van het boek – dat bijna 500 bladzijden telt – haalt dat aanzienlijk vaart en spanning uit het verhaal. Hierdoor doet dit boek eerder aan als een roman met een vleugje suspense dan een thriller. 

Omdat dit boek deel uitmaakt van een serie, worden niet alle verhaallijnen honderd procent afgerond, wat de lezer toch enigszins met een onbevredigd gevoel achterlaat. Na bijna 500 pagina’s verwacht je toch wel een ‘rond’ verhaal. De meeste personages zijn behoorlijk vlak; Philip Kennford is een emotieloze womanizer, die niets om zijn familie geeft en enkel getrouwd is om het geld. Dat is ook zijn enige motivatie voor zijn werk: hij wint zaken voor het geld, niet voor de goede zaak. Wrang is ook dat hij zijn vermoorde dochter Laura duidelijk boven Lydia verkiest. Ook Lydia’s tante Renee is ronduit kil; er is geen onderlaag die hun gedrag rechtvaardigt of geloofwaardig maakt. Maeve zelf leer je als lezer eveneens niet echt goed kennen. Regelmatig weet zij meer dan de lezer, terwijl het verhaal vanuit haar perspectief wordt beschreven. Jane Casey heeft een prettige schrijfstijl. Vooral haar dialogen zijn snel en spitsvondig. Jammer dat haar personages nog niet helemaal goed uit de verf komen. Hoewel ze een interessant plot heeft gecreëerd, was deze beter tot zijn recht gekomen als het verhaal een derde was ingekort en Casey zich op de hoofdlijn had gefocust. De laatste dochter is een prettig geschreven roman met een intrigerende plotlijn, maar wil maar geen thriller worden.