Stieg Larsson maakte destijds veel indruk met zijn boeken in de Millennium-reeks. Toen hij op vijftigjarige leeftijd overleed, bleek dat zijn plan was geweest om tien boeken in deze serie te schrijven. Na zijn dood schreef de auteur David Lagercrantz de volgende drie delen. Dit stokje is met de publicatie van het zevende deel overgenomen door Karin Smirnoff. Met De schreeuw van de zeearend heeft ze grote schoenen te vullen. Waar de auteurs in de Millennium-reeks elkaar afwisselen, blijven de hoofdpersonen vertrouwd. Mikael Blomkvist is nog steeds journalist, maar het geschreven maandblad Millennium waar hij voor werkte, is nu een podcast. Aan het gecompliceerde karakter en de eigengereidheid van Lisbeth Salander is niets veranderd, behalve dat ze zich in dit boek lijkt open te stellen voor een klein meisje. 

Hoewel dit al het zevende deel is in de reeks kan De schreeuw van de zeearend ook los van de voorgaande delen gelezen worden. Net als de voorgaande delen spelen politiek en maatschappelijke betrokkenheid een grote rol. Elektriciteit is prijzig en duurzame energie is hot. Grote bedrijven in het hoge noorden van Zweden zien kansen voor het opwekken van duurzame energie. Dit gaat wel ten koste van grond van bewoners en het grote geld trekt ook criminelen aan. Lisbeth raakt betrokken als zij ter plekke is om tegen wil en dank haar 13-jarige nichtje op te vangen. Mikael is ook toevallig ter plaatse, omdat zijn dochter gaat trouwen. Zijn schoonzoon die gemeentesecretaris is, blijkt over lijken te gaan om zijn gemeente succesvol te maken. 

Hoewel de omgeving waarin De schreeuw van de zeearend zich afspeelt prachtig is, besteedt de auteur hier bewust niet veel aandacht aan, want dat soort omschrijvingen vindt ze zelf saai. Haar focus ligt vooral op de dialogen en de innerlijke gedachten van de personages. Het is knap hoe ze in elk van de verschillende personages zowel goede als slechte kanten weet te beschrijven. Er zijn vele nuances grijs, in plaats van zwart-wit. De criminelen die worden opgevoerd zijn wat karikaturaal. Het superintelligente nichtje van Lisbeth is wel weer een personage met veel potentie dat vast ook in volgende delen een rol zal krijgen. Door de vele personages die opgevoerd worden, is het verhaal zo nu en dan lastig te volgen. Er lopen verschillende verhaallijnen door elkaar die niet helemaal goed op elkaar aansluiten. De spanning tijdens het kat-en-muisspel wil niet echt komen. Het lijkt alsof de auteur nog zoekende is om zich deze reeks eigen te maken en hier haar stempel op te drukken. Al met al zit er wel potentie in de ontwikkeling van de karakters van Lisbeth en Mikael en een aantal nieuw opgevoerde personages. De uitwerking van de verschillende verhaallijnen en de plot laten nog wel te wensen over.