Het vervloekte huis vertelt het verhaal van de 43-jarige journaliste Mikayla (Mika). Mika haar man Steven heeft zelfmoord gepleegd en laat, heel verrassend voor Mika, een huis in Canada achter. Een huis in het bijna uitgestorven Rocky Roads. Samen met haar kinderen emigreert Mika vanuit Amsterdam naar Canada, met de bedoeling daar haar eerste boek te gaan schrijven. Maar er gebeuren vreemde dingen in Rocky Roads. Als Mika onderzoek gaat doen naar een onopgeloste moord komt ze veel duistere geheimen tegen. Het begint er zelfs op te lijken dat het huis vervloekt is. Met gevaar voor haar eigen leven blijft Mika graven in het verleden van Rocky Roads, ze zal de waarheid achterhalen… 

Bij de cover van Het vervloekte huis is er de nadruk gegeven op de titel en de naam van de auteur. De kleurstelling is mooi gedaan en dit ontwerp heeft samen met de tekst op de achterflap een goede aantrekkingskracht. Het maakt nieuwsgierig en nodigt uit tot lezen. Het boek heeft 21 hoofdstukken in wisselende lengte. Er worden korte zinnen gebruikt en dit tezamen met de krachtige en toegankelijke schrijfstijl laten het boek prettig lezen.

Het vervloekte huis is geschreven vanuit de eerste persoon. Op een uiterst diepgaande wijze dat ervoor zorgde dat ik bijna ongemerkt in de huid van Mika kroop. Het gevoel alles van dichtbij mee te maken alsof ik het zelf meemaakte was indrukwekkend en soms zelfs beangstigend. De emoties van Mika zijn intens voelbaar en deden mij regelmatig huiveren. Alle situaties worden op een mooie en filmische wijze beschreven waardoor de lezer een heldere impressie krijgt van alles wat er gebeurt. Maar deze wijze zorgt er ook voor dat het verhaal niet los te laten is en constant aan je blijft trekken. Een verhaal dat intrigerend is van de eerste tot aan de allerlaatste bladzijde.

'Donker. Alles was donker om me heen. Vooral binnen, in mijn versplinterende geest. Ik was leeg. Lusteloos. Traag. Alles speelde zich buiten me af. Alsof ik er niet bij was. Een flits.’ 

Het spanningsniveau in Het vervloekte huis is van zeer hoog niveau. Soms daalt de spanning heel even om ruimte te maken voor een vleugje romantiek en erotiek. Maar daarna wordt de spanning weer op scherpe wijze opgevoerd. Heel soms is er een klein beetje humor aanwezig waardoor het mogelijk is een klein moment de spanning even los te laten maar het duurt niet lang voordat je weer meegesleept wordt. Er worden veel geheimen ontrafeld en als lezer wordt je regelmatig verrast door onvoorziene ontwikkelingen. Mysteries die omgeven worden door een grimmige sfeer. Toch, ook al heeft de auteur geprobeerd mij op het verkeerde been te zetten, was er een ontwikkeling die ik al voorzien had. Maar dan denk je misschien dat dit ten koste gaat van de spanning, nee, absoluut niet. Deze voorziene twist bracht juist meer onrust met zich mee en zorgde voor een climax in de plot. Een goede uitwerking, een schrijfstijl die met zich meebrengt dat de lezer zich op een intense wijze kan inleven en een uniek gekozen onderwerp. Een thriller die als een film in je hoofd blijft hangen. 

Lydia van Houten publiceerde vorig jaar haar eerste thriller Doodstil. Een thriller die veel positieve reacties kreeg en voor Lydia een reden om verder te schrijven in het thrillergenre. Het vervloekte huis verschijnt binnenkort en ik mocht het boek al op voorhand lezen. Heel blij mee natuurlijk omdat ik wel zeer benieuwd was naar deze tweede thriller. Altijd is er dan de vraag of een auteur het succes van een debuut kan evenaren of misschien zelfs overtreffen. Naar mijn mening heeft Lydia zich met Het vervloekte huis overtroffen. Ze heeft een thriller geschreven die pakt en niet meer loslaat. Een thriller met de juiste ingrediënten en een perfecte balans. Ook Lydia laat hier zien dat de Nederlandse thriller veel meer aandacht verdient dan dat het tot nu toe krijgt.