Als haar broer Ben plots overlijdt, krijgt Emily de leiding over zijn wijnboerderij in Australië. Het liefst wil ze de boel verkopen en zo snel mogelijk weer terug naar Nederland, naar haar gezin. Maar het wordt haar al snel duidelijk gemaakt dat ze voor een onmogelijke keuze komt te staan. Ben blijkt veel verborgen te hebben gehouden voor zijn zus, iets waar zij nu de prijs voor zal moeten betalen. 

De boeken van Suzanne Vermeer zijn altijd fijn om te lezen. Ze bezit een schrijfstijl die de lezer direct meeneemt in het verhaal en die de lezer zich er helemaal in laat verliezen. De proloog in De vallei maakt direct duidelijk dat het verhaal spannend is en deze spanning suddert ook door tot aan het einde. Er wordt versprongen tussen verschillende jaargetijden, waardoor de aandacht niet alleen constant getrokken blijft maar het verhaal ook niet langdradig aanvoelt. Er zit een lekkere snelheid in, die ideaal is voor lezers die wel houden van een vaartje. Ondanks dat de spanning het hele boek door suddert, is er van actiespanning geen sprake. Het verhaal voelt dan ook meer als een spannende roman. Liefde komt namelijk op vele manieren tot uiting en is iets wat echt een rode draad is door De vallei. De personages houden allemaal iets oppervlakkigs. Het komt overeen met de mate waarin Emily zich in relaties verdiept, maar geeft ook een bepaald mysterie in sommige situaties. Het blijkt perfect uitgekozen en voegt in dit geval juist toe aan het verhaal. 

De vallei kent een paar onverwachte zaken, die het verhaal steeds een beetje laten opleven. Het komt uiteindelijk allemaal mooi samen en maakt van De vallei weer een verhaal waar de liefhebbers van Suzanne Vermeer van zullen genieten.