Jeremiah Salinger zijn carrière zit in de slop, hij is uitgeput en apathisch. Depressief. Als zijn vrouw Annelise voorstelt een paar maanden door te brengen in haar geboortedorp, om even tot rust te komen, stemt Jeremiah toe. Het dorpje Siebenboch is een klein dorpje dat zich op een hoogte van 1400 meter aan een berg vastklampt. Een adembenemende omgeving in de Italiaanse Alpen. Maar ook een klein dorpje met een hechte gemeenschap. Dan is er de dag van het ongeluk. Een dramatisch ongeluk hoog in de bergen die het leven kost aan vier dorpsgenoten en een toeriste. Salinger is de enige overlevende. De lokale bevolking verwijt Salinger de dood van hun dorpsgenoten.

‘Ik wilde lijden. En ik wilde lijden omdat ik moest lijden. Moest lijden? Natuurlijk, want ik had mijn handen bevuild met de ergste zonde. Ik had het overleefd. Ik verdiende straf.’

En dan hoort Salinger een verhaal van dertig jaar geleden. Drie jonge dorpsbewoners zijn tijdens een kampeertocht afgeslacht en de moordenaar is nooit gevonden. Het dorp wil het er niet meer over hebben, dit bloedbad hebben ze afgesloten. En juist daarom wil Salinger dit mysterie ontrafelen. Na het dramatische ongeluk is hij zichzelf niet meer, wordt geplaagd door nachtmerries. Hij heeft afleiding nodig en dit mysterie blijft aan hem trekken en kan hij niet van zich afzetten. Het wordt een obsessie… De lokale bevolking ziet Salinger liever gaan dan komen, en zijn speurtocht naar een moordenaar wordt hem niet in dank afgenomen. Sommige dingen kunnen beter verborgen blijven. Ook zijn schoonvader Werner probeert hem te van weerhouden dieper te gaan graven.  

In Het hart van het kwaad hebben de hoofdstukken allemaal een bijpassende titel, en zijn deze weer onderverdeeld in korte hoofdstukken. Vanuit het perspectief van Salinger, in de eerste persoon, word je meegetrokken in een duister verhaal, waarin onderhuidse spanning heerst. Toch is het eerste gedeelte wat moeilijk doorheen te komen. De opzet is daar wat rommelig, zinnen die niet fijn lopen en dergelijke, waardoor het goed opletten is om het helemaal te blijven volgen. Later wordt het beter en is het verhaal goed te volgen. Het intrigerende karakter van het verhaal zorgt er wel voor dat je door wilt blijven lezen en dat is ook zeker de moeite waard.  

Als we in de eerste hoofdstukken kennismaken met het gezin, maken we kennis met een liefdevol gezin. Salinger (zoals Jeremiah door iedereen genoemd wordt), zijn vrouw Annelise en hun vijfjarig dochterje Clara. Clara is van nature nieuwsgierig aangelegd en voor haar leeftijd vroegwijs. Haar lievelingsspelletje is cijfers en letters. Als Salinger na het ongeluk in een zware depressie raakt door een posttraumatische stressstoornis, is het Clara die ervoor zorgt dat hij verder probeert te gaan met zijn leven. Maar als het mysterie van de Bletterbach een obsessie wordt voor Salinger, blijft er weinig over van het liefdevolle gezin en dreigt dit elkaar te vallen. De bezetenheid waar Sallinger door gegrepen wordt maakt van hem een ander mens.

‘Ik at niet en dronk niet. Gedachten bande ik bewust uit. Ik schrok van de geringste beweging. Ik hoorde nog altijd dat geluid. Het verdomde sissen. De stem van het Beest.’

Het hart van het kwaad is een verhaal waarbij ik voortdurend vragen bleef houden en geen flauw idee had welke kant het op zou gaan. Salinger blijft graven en er komen duistere geheimen aan het licht. Hij krijgt veel verhalen te horen, vindt documentatie, maar de waarheid komt maar niet boven water. Er zijn momenten dat deze thriller zal benauwen en bijna je keel dichtknijpt. Een claustofrobisch gevoel komt sterk naar boven. Veel schokkende ontdekkingen die heftig binnenkomen. Zin na zin dringt diep door en ik werd als een magneet het verhaal ingetrokken. Een thriller die eindigt met een cliffhanger en de ontdekking van de gruwelijke en schokkende waarheid.

Kunnen we Het hart van het kwaad als vrouwenthriller categoriseren? Dit boek zal onze lezers zeker aanspreken, vooral door het innerlijke, dat zo sterk en krachtig beschreven wordt. En de onvoorwaardelijke liefde, al zit hier een grens aan. Geen thriller die je zomaar even wegleest, daarvoor is het boek te doordringend en soms moet je het weer even laten bezinken. Dit is een perfecte thriller voor de lezer die van pittige boeken houdt en niet te bang is om het gevoel aan te laten spreken.