Tasmina Perry werd opgeleid als advocaat, besloot journalist te worden en was in 2006 één van de meeste verkochte debutanten met haar roman Daddy’s girls. In 2018 ‘debuteerde’ ze opnieuw met haar psychologische thriller Obsessie onder het pseudoniem J.L. Butler. Martin Joy is een zeer vermogend bankier en behoort samen met zijn zakelijker partner Alex Cole tot de top van het Londense bedrijfsleven. Het is niet verrassend dat Martin de beste scheidingsadvocate benadert wanneer zijn vrouw wil scheiden. Francine Day, een ambitieuze advocate, neemt de zaak aan zonder te beseffen dat het wel eens het einde van haar eigen carrière kan worden. Ze valt als een blok voor haar charmante cliënt, en hij voor haar. Als zijn vrouw vermist wordt, en hij de hoofdverdachte is, zet Fran daadwerkelijk alles op alles om zijn onschuld te bewijzen. En stiekem ook dat van haarzelf.

J.L. Butler neemt de lezer geleidelijk mee in het verhaal. Het zit helder in elkaar en ieder hoofdstuk eindigt weer met een nieuw ‘haakje' waardoor je toch weer het volgende hoofdstuk leest. Haar schrijfstijl is helder, al vliegt ze af en toe uit de bocht met geforceerde beeldspraak en de neiging om het weer te betrekken bij de gemoedsstand van de hoofdpersoon. Zonde, want het breekt onnodig het verhaal. De plot is vrij eenvoudig, maar sommige trucjes om de lezer te manipuleren liggen er te dik bovenop. De proloog is daar een voorbeeld van. Dat is jammer want het lijkt dan net of het niet om het verhaal gaat maar om het misleiden van de lezer. Hoewel de titel weerslag heeft op een aantal personages wordt Obsessie verteld vanuit Francine Day, in de eerste persoon. Daarmee wordt de lezer op de eerste rang van haar rollercoaster gezet. Doordat het in één tijdslijn, zonder subplots of flashbacks, wordt verteld is dat best een zit. Het verhaal komt traag op gang, mede door de hoeveelheid details. Na de tweede helft komt het in een stroomversnelling, maar struikelt het hier en daar door de overhaaste conclusies en uitgebreide details die niet relevant blijken te zijn. Francine Day is een lastig personage om te volgen. Als het om advocatuur gaat speelt J.L. Butler een thuiswedstrijd, het personage Francine Day als scheidingsadvocaat staat daarom als een huis. Andere personages uit High Temple Court zijn eveneens secuur en geloofwaardig. Privé lijkt Francine echter een op hol geslagen tiener. Ze heeft een bipolaire stoornis, maar deze is niet goed uitgewerkt waardoor het niet overkomt. Ook de personages uit het ‘investeerderswereldje’ missen diepgang. De zogenaamde fysieke aantrekkingskracht tussen Martin en Francine komt al helemaal niet uit de verf. De seksscènes zijn onzorgvuldig, en bij vlagen zelfs onnozel, alsof de auteur zich er snel van af wilde maken. Dit wringt met de toewijding die andere, soms minder relevante, onderwerpen wel krijgen.

Obsessie is een spannend verhaal waarbij je constant het idee hebt dat je op het verkeerde been wordt gezet en je je terecht afvraagt of de eigen waarnemingen wel te vertrouwen zijn.