Wat als je kon kiezen wanneer en hoe je sterft?

Wegkwijnen in de Alzheimerafdeling, dat is geen optie voor Joséphine en de leden van de Thanatosclub. Het selecte vriendengroepje uit het rusthuis Den Groenen heeft één wens:

hun levenseinde zelf bepalen. Een gezamenlijk giftuintje dat ingrediënten levert en een boekje met fatale recepten garanderen een snelle oplossing wanneer de tijd rijp is. En dan gebeurt het ondenkbare. De directeur van het rusthuis onthult zijn plannen om een nieuwbouw neer te zetten in de tuin. Joséphine en haar vrienden zullen er alles, maar dan ook werkelijk alles aan doen om de tuin en hun laatste wil te redden.

Joséphine woont in woonzorgcentrum Den Groenen Hof. Ze is een krasse oude dame die altijd op de boerderij gewerkt heeft. Eerst met haar ouders en later alleen met haar moeder. Ze zag haar moeder dementeren en daardoor aftakelen. Dat wil Joséphine niet. Daarom richt ze samen met wat vrienden de Thanatosclub op. Deze club heeft als leus: Thanatos, tot in de kist. Ze willen zelf bepalen wanneer het moment van hun levenseinde gekomen is en elkaar daarbij helpen. Ze hebben een tuin bij het woonzorgcentrum met gifplanten, een receptenboek met fatale recepten en een boekje waarin per lid staat wanneer de club in actie moet komen en met welk baksel. Na de begrafenis van Gustaaf meldt de directeur echter terloops dat er nieuwbouw komt en dat hun tuintje daarvoor moet wijken. De Thanatosclub komt daarom in actie om dat te voorkomen. 

Dit boek pakt meteen de aandacht van de lezer. In het eerste hoofdstuk wordt de problematiek al geschetst: de giftuin moet plaats maken voor nieuwbouw. Vanuit Joséphine wordt meegedacht hoe dit opgelost kan worden. Joséphine is behoorlijk creatief daarin en ze gaat best ver om de tuin te behouden. De leden van de Thanatosclub worden kort geïntroduceerd en ze hebben allen hun eigen typeringen. Zo komt Joséphine van de boerderij en gebruikt ze graag vergelijkingen die daarmee te maken hebben. Bovendien praat ze met haar overleden moeder. De Kolonel is een oud-militair die problemen vertaalt in militaire operaties, Ida denkt alleen maar aan eten en Brigitte denkt dat ze nog steeds onweerstaanbaar is voor mannen. Dan is er ook nog lid Germaine, maar zij blijkt al vrij vlot in het boek dementerend te zijn en dat is voor haar het moment dat ze toe is aan haar levenseinde. De hoofdstukken zijn kort en lezen makkelijk weg. Het verhaal is vol humor geschreven en ook bizar. Regelmatig zijn er onverwachtse wendingen waardoor het verhaal niet saai wordt en Van Neer de lezer nieuwsgierig maakt hoe dit verder zal lopen. In het boek zijn een aantal recepten opgenomen uit het receptenboek van Joséphine, uiteraard wel de niet giftige varianten. Dit is een leuke toevoeging. Erg veel spanning is er niet in dit boek. Daarom wordt Joséphine eerder getypeerd als een misdaadroman dan een thriller.