Via mijn agent werd ik benaderd door Storytel, die nieuwe Storytel Originals van Nederlandse schrijvers op de markt wilden brengen. Rond die tijd hoorde ik van een bekende, die bij de recherche in Frankfurt werkt, over nieuwe ontwikkelingen in een vermissingszaak. Wat zij vertelde klonk zo bizar en heftig dat het in mijn hoofd bleef hangen. Ik begon me in te lezen en die zaak diende uiteindelijk als inspiratie voor het eerste Julia Menken verhaal. Maar behalve een heftige moordzaak wilde ik dat het privéleven van mijn hoofdpersonage een grote rol kreeg op een bijna net zo heftige manier.

Het is in meerdere opzichten heftig: Natuurlijk de lugubere moordzaak waaraan Julia werkt. Maar dus ook Julia’s eigen achtergrond. Er is een spanningsveld tussen de donkere kant van de ziel en de kracht die Julia opbrengt om haar strijd te kunnen voeren. Vanzelfsprekend maakt ze daarbij fouten, en die hebben helaas grote consequenties. 

Bij het schrijven dook ik telkens die duisternis in, en die past echt bij het verhaal en geeft diepte aan de personages. Maar ik kan mijn laptop wel altijd makkelijk dichtklappen en dan glijdt alles meteen van me af.

Zeker! En dat heb ik ook gedaan. In 2018 en 2019 zijn er twee feelgood-romans van mij onder een pseudoniem verschenen. Ik vond het heerlijk om die verhalen te schrijven. Lichte, vrolijke kost en ik hoefde ook niet in al die verschrikkelijke strafzaken te duiken voor mijn research. Maar ik stelde na een tijdje vast dat ik het ook ontzettend leuk vind om voor de lezer een soort puzzel uit te stippelen en toch meer met het spanningselement te werken.

Een typische dagindeling heb ik niet, zeker niet meer sinds Corona (de scholen in Duitsland waren gedurende lange tijd gesloten). Ik schrijf iedere avond, en meestal probeer ik ’s ochtends ook nog een uurtje of drie in te plannen. De productiviteit is overigens heel wisselend en ik ben snel afgeleid. Het beste kan ik werken als ik in de ochtend een uur of vijf aan één stuk ongestoord kan gaan zitten, maar dat krijg ik zelden voor elkaar.

Dat zijn vooral diepere laagjes, die niet zo eenvoudig te benoemen zijn. Het speelt zich meer af op het emotionele niveau. Zo heb ik in mijn omgeving bijvoorbeeld te maken gehad met depressies. Ik heb de pijn, eenzaamheid en het verraderlijke karakter van de ziekte helaas van dichtbij gezien. Ik ken de gevoelens van wanhoop en machteloosheid die een naaste ervaart als een geliefde afglijdt. De dingen die mijn personages meemaken zijn altijd fictief, maar de sfeer en de gevoelens die daarbij ontstaan komen uit de diepte van mijn ziel. Ik denk dat het mijn personages tot leven brengt, omdat de emoties zo rauw en echt zijn.