Aline: Je bent net terug van vakantie. Ik hoop dat je een fijne vakantie hebt gehad. Kon je het schrijven helemaal loslaten of ben je ook op vakantie bezig met je schrijfprojecten? Er moeten tenslotte nog twee delen van de trilogie geschreven worden.
Carina: Ik kan werk en schrijven goed ‘achterlaten’, wanneer ik op reis ga. Dan gaat al mijn aandacht naar het land waar ik dan ben. Maar deze keer piepte er wel af en toe de gedachte tussendoor; straks als ik weer thuis ben, verschijnt Magma…yeah!
Aline: Ik heb het manuscript inmiddels met plezier gelezen. Journaliste Lyn is een sterk hoofdpersoon die je als lezer graag blijft volgen. Hoe creëer je een personage? Heb je een moodboard, voer je gesprekken met haar of geef je haar iets van jezelf mee?
Carina: Dat is leuk om te horen, dat je het met plezier hebt gelezen! Personages kruipen in mijn hoofd en gaan zich vormen terwijl ik schrijf. Alsof ze steeds beter zichtbaar worden en komen aanlopen uit de mist. Al schrijvend voel ik dan wel of het klopt en uiteindelijk is het een ‘echt’ persoon in mijn hoofd die vooral zelf bepaalt wat er gebeurt en hoe ze reageert. Dan voer je wel een soort gesprek met elkaar. Een moodboard is trouwens wel een goed idee. Ik heb wel veel plaatjes gebruikt om in de juiste sfeer van de jaren zeventig te komen die een rol spelen in de jeugd van Lyn. Overigens is dat ook de periode van mijn jeugd, dus het was ook heel veel happy memory lane.
Aline: De hoofdpersoon van je eerste trilogie is een forensisch rechercheur, net als jij zelf. In Magma is de hoofdpersoon een gevierd journalist. Waarom heb je ervoor gekozen en hoe heb je het ervaren om in haar huid te kruipen?
Carina: Ik wilde meer vrijheid met mijn hoofdpersoon, dus ik moest wel uit die rechercherol.
Het werk van een journalist lijkt wel op dat van een rechercheur; het gaat om waarheidsvinding. Feiten verzamelen over wie deed wat en wanneer, hoe en waarmee, wie zei wat. En wat zijn de bewijzen, hoe interpreteer je die sporen. Alleen de doelgroep is anders. Ik schrijf het in saaie proces-verbaaltaal op voor de officier van Justitie, de rechter en advocatuur. Een journalist mag veel beeldender schrijven en doet dat voor een heel ander publiek. Door voor een journalist te kiezen creëerde ik zo veel meer vrijheid voor wat ik mijn hoofdpersoon kan en wil laten doen. Heerlijk! Verder staat de hoofdpersoon uit mijn vorige serie Unit Plaats Delict, Renee Spaan inmiddels te ver weg van mij; als cold case rechercheur sta ik nooit meer op een Plaats Delict en, niet onbelangrijk; Spaan blijft qua leeftijd inmiddels bijna 30 jaar achter op mij 😊 Lyn is van mijn leeftijd, dat schrijft gewoon fijner, herkenbaarder.
Aline: Tijdens het lezen van Magma heb ik een goed beeld gekregen van het politiewerk en voornamelijk dat van een forensisch team. Je laat ook zien dat politie soms wordt tegengewerkt als het in iemands belang is of dat ze niet voldoende mankracht of informatie krijgen. Je werkt zelf bij de politie, ben je niet bang dat je door je meerdere op je vingers wordt getikt?
Carina: Ik heb inmiddels veel goodwill gekweekt en men weet dat ik niets op zal schrijven wat de organisatie, een zaak of personen kan schaden. Het is fictie, maar wel gebaseerd op de realiteit, zowel wat zaken betreft die ik beschrijf als de werkomstandigheden waaronder politieteams soms moeten werken.
Als er dan al een tik uitgedeeld moet worden zou dat naar de beleidsmakers moeten gaan en daar waar het overheidsgeld worden verdeeld 😊
Aline: Je boek leest net zo soepel weg als die van M.J. Arlidge, en dat bedoel ik als een compliment. De boeken van welke auteurs lees je zelf graag?
Carina: Dat vat ik dan ook op als een groot compliment, dankjewel!
Zelf ben ik een allesverslinder, maar daar zitten niet heel veel thrillerschrijvers bij. Ik denk omdat ik elke dag al in de echte zaken zit.
True crime is een uitzondering daarop. Ik lees ook meestal meerdere boeken tegelijk of door elkaar heen, het is maar hoe je het noemt.
Momenteel lees ik Murder in the Bayou van Ethan Brown en ja, dan ook in het Engels, als de oorspronkelijke versie dat ook is. Dat gaat over de Jeff Davis 8; acht vrouwen die tussen 2005 en 2009 werden vermoord en er is nooit iemand voor veroordeeld.
En: De vrouwen aan wie ik ’s nachts denk van Mia Kankimaki, dat zijn reisverhalen van vrouwen die het aandurfden in de negentiende eeuw alleen de wereld over te reizen, al dan niet gekleed in crinoline.
En The Circle van Dave Eggers, over hoe ons geheugen werkt, privacy en democratie in een wereld die steeds meer door internet en sociale media wordt bepaald.
Aline: En tot slot, wat wil je zelf graag aan je lezers vertellen over je boek, je schrijfproces of je nieuwe plannen?
Carina: Magma, het eerste deel in deze serie #coldcase is een eerste stap op een nieuw pad, na drie boeken met forensic Renee Spaan en een non-fictie over mijn werk bij het cold-caseteam (Onbekend maar niet vergeten). Ik hoop dat het goed ontvangen wordt, Ik hoor graag wat de lezers van Magma vinden, daar kan ik weer van leren.
De ideeën voor de volgende twee delen zitten in mijn hoofd, moeten er nog wel even uit en op papier, maar ik heb er zin in. Veel komt pas naar boven terwijl ik aan het typen ben (wat ik overigens erg slecht doe; twee vingers en vaak onleesbaar door de rare typfouten). Maar inspiratie genoeg, ik zit er elke werkdag middenin.
Ik vond het heerlijk in de huid te kruipen van Lyn, oorlogscorrespondent -mét een groot geheim. Als ik geen forensisch rechercheur was geworden was dat misschien wel mijn vak geworden, die oorlogscorrespondent dan, dat geheim dat ze meedraagt, daar bedank ik voor. Nog een detail; Lyn is ruim 1.80 m, ik nog geen 1.60 m Heerlijk om eens te ‘ervaren’ hoe dat is. 😊
Nu kijk ik uit naar donderdag 27 oktober; De boekpresentatie van Magma bij Boekhandel Paagman in Den Haag om 19.00 uur. Dan vertel ik meer over mijn werk en over het schrijven van Magma. Iedereen is welkom!
Bedankt voor je leuke antwoorden, Carina! Veel succes met je boek en het schrijven van volgende delen.
Hartelijke groet,
