Brigadier-rechercheur Washington Poe wordt opgeroepen naar een bordeel in een achterafstraatje in Carlisle, waar een man is doodgeslagen met een honkbalknuppel. Poe is in de war – hij jaagt op seriemoordenaars en dit lijkt een regelrechte moord door een pooier – maar zijn aanwezigheid werd persoonlijk gevraagd, door het soort mensen dat liever in de schaduw blijft.

Terwijl Poe en de sociaal onhandige programmeur Tilly Bradshaw dieper in de zaak duiken, worden ze geconfronteerd met onbeantwoordbare vragen…

In een bordeel in Carlisle ligt het levenloze lichaam van een man. Hij is doodgeslagen met een honkbalknuppel. Rechercheur Washington Poe en zijn collega Tilly Bradshaw worden opgeroepen om deze moord op te lossen. Al snel levert het onderzoek alleen maar vragen op in plaats van antwoorden. Poe en Bradshaw krijgen bij dit onderzoek hulp van verschillende personen, waaronder Hannah Finch van MI5 en Melody Lee van de FBI. 

Dode hoek begint met een rechtszaak waarbij Poe zelf onderdeel uitmaakt. Het is onzeker of hij in zijn eigen woning kan blijven wonen. Dit suddert al een tijdje en kwam ook aan bod in het vorige deel De curator. Echter krijgt hij geen tijd om deze rechtszitting af te wachten en moet hij samen met zijn collega Tilly aan het werk. Doordat de hoofdpersonen bekend zijn uit de vorige delen, is het makkelijk om in het verhaal te komen. Het begint wat traag, er is veel aandacht voor de plaats delict, maar hierdoor krijg je wel een goed beeld hiervan. Daarna volgen al snel wat aanknopingspunten. 

Dode hoek zit goed in elkaar. Het is geen makkelijk verhaal, maar er gebeuren zoveel dingen, waardoor het niet moeilijk is om de aandacht vast te houden. Doordat het boek bijna vijfhonderd bladzijden heeft, kan de lezer er extra lang van genieten. De werkwijze van het duo Poe en Tilly is hetzelfde als in de vorige delen. Ze zijn goed op elkaar ingespeeld en het leest daardoor als een geoliede machine. De lezer wordt in alles goed meegenomen. Alle gedachtes zijn duidelijk, sommige uitgesproken en sommige tussen de regels door te lezen. Het is knap dat er zoveel geschreven wordt over deze zaak, er gaat bijna geen aandacht verloren aan de tijd die er moet zijn als ze niet bezig zijn met het werk. Op het einde neemt het verhaal nog een verrassende wending, wat het helemaal afmaakt. 

M.W. Craven heeft met Dode hoek een meeslepende thriller geschreven, die de aandacht vast weet te houden.