Oordeel VrouwenThrillers.nl:
Recensie Wendy Wenning op 13 september 2018:
Alison Belsham begon aanvankelijk te schrijven met de ambitie een scenarioschrijver te worden - en werd in 2000 geprezen voor haar visuele verhalen in de Orange Prize for Screenwriting. In 2001 was ze genomineerd in een BBC Drama Writer-competitie. In 2016 presenteeerde ze op het Pitch Perfect-evenement van het Bloody Scotland Crime Writing Festival haar eerste misdaadboek, De tattooverzamelaar, en werd uitgeroepen tot winnaar. Uitgevers waren zeer enthousiast en stonden in de rij om haar een contract aan te bieden. In Nederland is het The House of Books waar het boek in september zal verschijnen.
Marni tatoeëert al sinds haar achttiende, negentien lange jaren waarin ze duizenden vierkante meters huid van tattoos heeft voorzien. Ook op conventies is ze altijd te vinden, ook nu bij een conventie in Brighton. Helaas komt ze daar ook mensen tegen die ze liever even niet wil zien zoals haar ex-man Thierry. Ze zijn al twaalf jaar gescheiden, maar Marni heeft nog steeds gevoelens voor hem. En hun co-ouderschap maakt het er niet makkelijker op. Als Marni iets in een afvalcontainer wil gooien vindt ze een gevild lijk. Francis Sullivan, net gepromoveerd, wordt op de zaak gezet. Hij ontdekt dat er een seriemoordenaar rondloopt die de tatoeages van de lichamen van zijn slachtoffers afsnijdt. Hij roept de hulp in van Marni, omdat zij als geen ander thuis is in de wereld van tattoos.
De tattooverzamelaar start met een fragment dat overduidelijk de dader betreft. In het boek zijn meerdere fragmenten van de dader, die te onderscheiden zijn doordat ze cursief gedrukt zijn en omdat er een Romeins cijfer boven staat. Maar bij geen enkel fragment zal duidelijk zijn wie de dader is. Het boek heeft meerdere verhaallijnen, onder andere die van Marni en van Francis Sullivan. Door de beeldende schrijfstijl wordt er van elk personage een duidelijk beeld geschetst en de uitwerking van de personages is met zorg gedaan. Het is niet moeilijk om alles voor je te zien en een goed beeld te schetsen van alle gebeurtenissen en hoe de personages zich profileren. Door te starten met een fragment waarin helder wordt beschreven wat de dader met zijn slachtoffer doet, ontstaat er gelijk een mooi spanningsveld, al kan het fragment voor een niet ervaren thrillerlezer wel wat gruwelijk overkomen.
Marni en Francis zijn personages waar gelijk al veel sympathie voor is. Marni, een beschadigde vrouw maar wel sterk en Francis, een man die op zeer jonge leeftijd gepromoveerd is en zich moet zien te bewijzen. De partner van Francis, Rory, heeft een promotie voorbij zien gaan en is niet altijd even fair tegenover Francis. Hij probeert hem zelfs te dwarsbomen waardoor het oplossen van deze zaak er niet makkelijker op wordt. De interacties tussen de personages zijn voorzien van diepgang maar ook humor, liefde en vriendschap komen om de hoek kijken. Geweldige personages die deze thriller net dat beetje extra geven. De fragmenten van de dader vertellen veel over deze persoon, en de beweegredenen worden duidelijk, maar wie er daadwerkelijk verantwoordelijk is blijft lang diep verborgen.
Door meer vragen op te roepen dan antwoorden te geven weet de auteur voortdurend de nieuwsgierigheid te prikkelen en met regelmaat voor verrassende wendingen te zorgen. Zo wordt er uitgewerkt naar een plot die zeker voor een verrassing zorgt, een plot die niet makkelijk te voorzien zal zijn. De spanning in De tattooverzamelaar is soms even wat aan de vlakke kant maar toch geeft de auteur meer dan genoeg redenen om door te blijven lezen. De tattooverzamelaar is een meer dan prima debuut, met memorabele personages, en smaakt zeker naar meer!
Bezoekersreacties:
Diane kooistra (43) op 23 september 2018:
Wat is een tattooverzamelaar? Voor jij je dit af kunt vragen als lezer wordt de vraag op een heerlijk – gruwelijke – thrillerliefhebber manier beantwoord. Er ging een wereld voor mij open toen Alison Belsham me meenam naar de tattoo scene. Net als bij schilderijen in een museum zijn hier bekende artiesten met hun kenmerken. Daar heeft de nieuw benoemde rechercheur Francis (noem me geen Frank) Sullivan helemaal geen verstand van.
Als geluk bij een ongeluk is de vrouw die het eerste lijk vindt een kenner, iemand die dagelijks tatoeëert en verschillende artiesten en kun kenmerken kent. Ze wil er eerst niets mee te maken hebben maar naarmate het verhaal vordert wordt haar rol groter en de band met Francis intenser. Dat maakt dat de lezer uitgebreid vermaakt wordt. De spanning van de speurtocht naar de moordenaar, opgezweept door de cursieve teksten met zijn of haar gedachten en acties. De precieze beschrijvingen van de moorden en dan ook het mooie van 2 mensen die elkaar ontmoeten. De strijd tussen een jonge agent die promoveert en de oudere collega die had willen promoveren
Blijdschap en opwinding als ze eindelijk een aanwijzing hebben.’
We hebben hem toch, Chef?’
Francis schudde zijn hoofd. ‘Hij is hier niet’
Deze rechercheur valt weer op tussen de anderen omdat hij zijn steun in de kerk zoekt en zijn familie zoveel voor hem betekent, hij heeft te weinig tijd voor ze. Zijn onzekerheid bij de eerste zaak komt geloofwaardig over. Dit draadje nodigt uit voor meer delen over deze bijzonder zachtaardige man. Dat lees je steeds vaker, dat de rechercheur niet altijd meer de sacherijnige afgeleefde man is met relatieproblemen en een bierbuik. Francis is een verademing.
Alison Belsham heeft een krachtig debuut neergezet die een thema behandelt dat zich in een eigen wereld afspeelt. Ik ben benieuwd hoe ze dat in een volgende thriller zal gaan doen. Het boek moest een beetje op gang komen maar na de eerste hoofdstukken laat het je niet meer los. Ik heb de eerste 100 pagina’s in 4 dagen gelezen, was wat afgeleid maar de rest in een middag achter elkaar verslonden. Een geslaagd debuut met mogelijkheden om verder te groeien.
Oordeel: