Een thriller die zich afspeelt in een Britse studentenstad heeft altijd meteen mijn aandacht. De sfeer, de studentenscene; het is en blijft een intrigerende setting. Ik vind de cover van Nachtmerries bovendien schitterend en het belooft veel als dan ook nog eens het boek spectaculair begint. 

Lacey Flint staat op het punt om van een hoge toren te springen. Als lezer denk je dus al te weten hoe het verhaal afloopt. Maar niets is zoals het lijkt. Pas achteraf zie je hoe geraffineerd de auteur de proloog heeft geschreven. Lof! 

Het recenseren van Nachtmerries is een nachtmerrie op zich, zoveel wendingen zitten er in het verhaal. In het eerste hoofdstuk, volgend op de proloog, gaan we elf dagen terug in de tijd. We volgen Flint die aankomt op de campus en van Mark Joesbury instructies heeft gekregen om alleen te observeren. Ze kan het natuurlijk niet laten meteen op onderzoek uit te gaan. Al snel ontdekt ze dat alle zelfmoordslachtoffers voor hun dood last hadden van vreselijke nachtmerries. 

De auteur beschrijft deze gruwelijke dromen beeldend. En geloof me, ik kreeg er de rillingen van. 

Als Lacey hierover praat met psychiater Evi Oliver, de enige persoon op de universiteit die weet wie Lacey echt is, komen ze langzaam tot een afschuwelijke ontdekking. 

Nachtmerries is een plotgedreven thriller. Alle gebeurtenissen in het boek werken toe naar de grand finale. Er staat geen overbodig woord in en het zit vol met verrassende twists. Joesbury en Flint spelen ook al een rol in Sharon Boltons vorige thriller Zielsgeheim. Ik kende dat boek niet, maar ook zonder Zielsgeheim te hebben gelezen wordt duidelijk dat de twee een complexe relatie hebben. Nog te vaak staan thrillers vol met oeverloos gezwets tussen personages die absoluut niks aan het plot toevoegen. Dus dat Sharon Bolton niet de hele voorgeschiedenis van de twee nogmaals vertelt, vind ik een slimme keuze. 

Nu volgen de gebeurtenissen elkaar in snel tempo op. Er gebeurt altijd iets, en dat maakt Nachtmerries zo’n goede thriller. Het enige minpuntje is dat voor mij de moordenaar een vaag personage blijft. De schrijfster had meer aandacht mogen besteden aan de dader. Nachtmerries is geen boek waar je vrolijk van wordt. De hele tijd spookte het door mijn hoofd of dit in werkelijkheid ook zou kunnen gebeuren. En dat vond ik een erg angstaanjagende gedachte. Nachtmerries is zeer zeker ook geen boek voor watjes. De zelfmoordscènes bijvoorbeeld zijn gruwelijk. Het boek wist me wel emotioneel te raken. Met name de hoofdstukken waarin Bryony Carter een rol speelt. Wie zij nu weer is? Ja, dat ga ik niet verklappen. Lees dit boek zelf maar.