Dan krijgt misdaadverslaggever Ellen Tamm van TV4 bericht dat het ongeïdentificeerde lichaam van een meisje is gevonden vlak bij het stadje Nyköping. De politie classificeert de zaak als moord. Nadat het lichaam van een tweede meisje wordt gevonden reist Ellen af naar de kostschool, op zoek naar antwoorden. Ze moet de waarheid achterhalen voordat er nog meer meisjes sterven.

Ellen Tamm, misdaadjournalist voor TV4, krijgt een melding van een ongeïdentificeerd lichaam van een meisje, gevonden bij het stadje Nyköping. Nadat er een tweede lichaam wordt gevonden, reist Ellen af naar het meisjesinternaat om uit te zoeken hoe dit in elkaar steekt. Tijdens deze zoektocht stuit ze op duistere praktijken en schokkende onthullingen. 

De donkere cover met op de voorgrond een angstig meisje met in de verte een mysterieus lichtpunt sluit mooi aan op de voorgaande drie covers van de serie die rond misdaadverslaggeefster Ellen Tamm is opgebouwd. Net als bij de voorgaande covers weet ook deze je te triggeren om erachter te komen wat er met deze meisjes zonder naam is gebeurd. De zeventienjarige Linn is de hoofdpersoon in de verhaallijn die zich afspeelt op het meisjesinternaat. Vanwege haar jonge leeftijd kon ze niets inbrengen tegen het besluit van haar moeder haar in een internaat te stoppen. Linn heeft ADHD en is een bekende vlogster. Dat maakt dat niet iedereen het met haar goed kan vinden. Ellen hebben we al in de voorafgaande delen leren kennen als een vrouw met een sterke persoonlijkheid, zowel privé als in haar werk. Ze heeft problemen met haar verleden en worstelt om het af te kunnen sluiten. De dood van haar zusje blijft haar maar achtervolgen. In De meisjes zonder naam is dit wel iets minder aanwezig dan in de voorgaande delen. Daarbij komt wel dat haar biologische klok danig tikt. Als ze een anonieme tip krijgt, vanuit haar geboortestreek , besluit ze af te reizen naar die plek. In haar tijd was het meisjesinternaat er nog niet en er is vrijwel niets over te vinden. 

De twee verhaallijnen worden vanuit verschillende perspectieven geschreven en je merkt aan de leeftijdsverschillen dat de stijl anders is. Net als in de vorige delen zijn de hoofdstukken kort en wisselen de verhaallijnen zich goed af. De opbouw van het verhaal is gelijk aan die van de vorige delen en dit voelt vertrouwd aan. In het begin is de spanning ver te zoeken, maar als het verhaal eenmaal vorm krijgt is de psychologische spanning volop aanwezig. Mikaela Bley heeft in De meisjes zonder naam met ADHD en het vloggen twee maatschappelijke thema's verwerkt, waardoor het verhaal helemaal van deze tijd is.