In Silvertjärn zijn de inwoners van de een op de andere dag verdwenen, alsof ze in allerijl zijn vertrokken en ieder moment weer terug kunnen keren. Koffiekopjes op de salontafels, wasgoed aan de buitenlijn, sommige ramen en deuren geopend, kleren in de kasten. Niets waaruit blijkt dat dit een weloverwogen vertrek was. Het enige dat de politie vindt bij hun zoektocht, is een baby. Geen verdere aanwijzingen naar het waarom of waarheen, geen antwoorden op hun vragen. 

De cover toont het aanzicht van een stadje op de achtergrond met verweer op de voorgrond. Je krijgt zo echt een beeld van hoe het stadje er na vijftig jaar uitziet. Het is een mooie toevoeging aan het verhaal omdat je het echt kan visualiseren. 

De verdwenen stad bestaat uit twee verhaallijnen: het verhaal van Alice, die gedreven is het mysterie van vijftig jaar geleden te ontrafelen, en het verhaal van Elsa uit de tijd vlak voordat alle inwoners van Silvertjärn verdwenen. Daarnaast is er ook een briefwisseling tussen twee bewoners, waardoor je als lezer een idee krijgt wat er zich in het dorp afspeelt. 

Alice is mede door haar familiaire band met Silvertjärn er al vijftig jaar van in de ban. Ze wil koste wat het kost achter de waarheid komen. Haar gedrevenheid zegt veel over haar doorzettingsvermogen, maar omdat ze alleen maar oog voor het doel heeft komt ze egoïstisch over. Iets wat je als lezer oppikt, maar wat ook wrijving geeft tussen de crewleden waarmee ze een documantaire wil maken. 

Elsa komt over als een heel sterke vrouw, die veel om haar medemens geeft, maar er niet in lijkt te slagen het juiste te doen. 

De brieven tussen de bewoners geven daarnaast een totaal ander beeld van de situatie waarbij je er zelf van overtuigd moet worden wiens beeld realistisch is. 

Het boek leest makkelijk door, mede doordat de hoofdstukken niet al te lang zijn. Het enige wat ik persoonlijk wat minder vind, is dat de hoofdstukken niet aangeduid zijn met nummering, maar simpelweg door middel van toen en nu. Het is zo wel heel duidelijk om bij te houden waar je in het verhaal zit en wanneer de correspondentie plaatsvind. In het begin is het wat verwarrend om de verschillende verhaallijnen te synchroniseren en alle personages te leren kennen. Naarmate De verdwenen stad vordert waren de onderlinge verbanden steeds duidelijker en zie je hoe ze samenkomen in een mooi totaalbeeld. Tot vlak voor het einde, waar Camilla Stern weet te verbazen met een zeer verrassende plotwending.