Voor hoofdstuk 20 klik hier
Jojanneke Buschgens wordt geboren in 1977 als tweede in een gezin van vier kinderen. Ze groeit op met de pen in haar hand en plaagt vooral haar juf in groep 8 met het verzoek om feedback op haar talloze notitieblokken vol zelfgeschreven verhalen, geïllustreerd met personages geknipt uit modemagazines. Rond de puberteit wordt naast de liefde voor schrijven ook de liefde voor theater geboren. Ze maakt deel uit van een theatergezelschap, voor welke ze meerdere voorstellingen schrijft inclusief liedteksten. Tegelijkertijd vloeien duizenden gedichten uit haar pen die ze op de vreemdste tijden en plekken uit de lucht schijnt te vangen.
Ze wordt opgeleid tot leerkracht, maar blijft naast het lesgeven ook schrijven en acteren. De mens in al zijn variëteit, hoe hij denkt en hoe hij doet, heeft haar onverdeelde aandacht. Ze houdt ervan om in het hoofd van een ander te kruipen, om te bezien, beleven en beschrijven hoe iemands leven en keuzes worden beïnvloed door allerlei omstanders en omstandigheden. Jojanneke leest veel en graag, vooral spannende, psychologische en/of waargebeurde verhalen. Wat drijft iemand; welke drama’s, maar ook schijnbare kleinigheden, dwingen mensen tot bepaalde handelingen? Hierover schrijft ze, zowel geïnspireerd vanuit haar eigen geest als uit bewondering voor en teleurstelling in de verscheidenheid aan boeken die ze verslindt.
Haar spannende psychologisch debuutroman
Salomé verscheen in december 2017.
Hoofdstuk 21 - Jojanneke Buschgens
***
Ze wil zich overgeven aan het zware gevoel en zich laten meeslepen de diepte in, maar het zeurende gevoel van onheil trekt aan haar bewustzijn. Ze probeert uit alle macht haar ogen te openen. Iemand sjort aan haar arm. Er wordt gevloekt. Dan schreeuwt iemand haar naam.
‘Sanne, verdomme, word wakker!’ Een shot adrenaline giert door haar lichaam en na een grote hap lucht spert ze haar ogen open. Ze kijkt in een van woede vertrokken gezicht en het duurt even voor ze kan plaatsen wat er aan de hand is. Haar hand wordt met ruwe bewegingen verbonden. Ze kijkt er verbaasd naar. Dan ziet ze iets rechts van haar bewegen. Ze verplaatst haar blik en ziet Nico. Van schrik krimpt ze ineen, maar hij lijkt haar niet op te merken. Hij ijsbeert van de bank naar de tafel en weer terug, onderwijl in zichzelf mompelend. Dan staat hij ineens stokstijf stil en draait zich naar haar toe. In zijn ogen staat grote paniek te lezen.
‘M-maar j-je begrijpt het n-niet. Ik m-moest, ik m-moest haar …’ Hij kijkt verdwaasd naar het mes in zijn handen. ‘H-het plan was d-duidelijk. Ik m-moest haar p-p-pijn d-doen, h-haar v-v-voor dood a-achterlaten.’
‘Daar komt niks van in. Jij hebt voorlopig wel genoeg gedaan, Nico.’
Nico’s stem klinkt klaaglijk, angstig. ’M-maar P-Patrick, i-ik …’
‘Houd je kop nou, Nico. We passen het plan aan. Hier en nu. En jouw rol is klaar nu. Klaar! Ga daar maar even zitten en hou je kop man, alsjeblieft!’ Nico’s schouders zakken en gedwee gaat hij op het puntje van de bank zitten, het mes nog in zijn hand.
Sanne staart verbijsterd van de een naar de ander. Ze snapt er niks van, maar wat is ze blij dat Patrick er is. Nu komt vast alles goed. Ze kijkt dankbaar naar hem op, maar haar adem stokt als ze zijn blik treft.
‘Stomme trut!’ Hij laat haar verbonden hand met een zwieper los en ze kermt van pijn als deze tegen de deurpost aanslaat. Angstig kijkt ze naar hem op. Ze heeft hem nog nooit zo gezien, zo vol haat. Hij staat inmiddels rechtop en woelt met zijn hand door zijn haar, haar onophoudelijk aankijkend met een smeulend vuur in zijn blik. Plots draait hij zich weg en slaat met een klap tegen de deurpost boven haar. ‘Kutwijf!’ schreeuwt hij. Sanne begint te huilen. ‘Patrick, wat? Ik begrijp het niet …’ Woest draait hij zich naar haar toe. ‘Nee! Dat is nou precies het hele probleem!’ Hij bauwt haar stem op kinderlijke wijze na. ‘“Ik begrijp het niet, ik weet het niet.” Precies, domme gans, jij weet niks! Niks! Verdomme, alles wat ik voor jou gedaan heb … al die jaren lang … godverredomme!!’ Hij doet een greep naar de antieke vaas en werpt die met een noodgang door de kamer. Hij knalt kapot tegen de keukenmuur. Sanne maakt zich zo klein mogelijk. ’Maar een beetje dankbaarheid? Ho maar!’ Plots maakt de woede in zijn stem plaats voor iets anders. Wrok? Verdriet? Hij zakt neer op de bankleuning pal naast Nico. Sanne volgt zijn bewegingen met het gevoel alsof er een strop om haar nek zit. Patrick kijkt naar haar, een verloren blik in zijn ogen.
‘Het is niet normaal hoeveel ik van jou gehouden heb. Het is niet normaal wat ik allemaal voor jou over heb gehad. Vanaf het moment dat ze niet dood bleek te zijn heb ik alles in het werk gesteld om jou buiten schot te houden, om haar af te kopen, om haar zoet te houden. Haar en die halfgare broer van haar. En deze hier’, hij gebaart naar Nico voor hij verder gaat en zijn blik weer op Sanne fixeert. ‘Alles, alles voor jou. Je hebt geen idee, werkelijk geen idee. Maar ik deed het voor jou, elk godvergeten moment. En wat vroeg ik ervoor terug? Een beetje liefde, dat was alles. Pure liefde. Maar je kon het niet. Je deed wel alsof, maar het was er niet echt hè? Je bleef alleen maar bij me, omdat je het gevoel had dat je niet anders kon. Omdat je dacht dat we een geheim hadden waar niemand iets van wist. Omdat je het gevoel had dat je me wat verplicht was. Nou, dat was verdomme ook zo!’ Hij staat op, de woede terug in zijn stem. ‘Al die jaren heb ik haar gesteund. Alles wat ze nodig had kreeg ze; geld, spullen. Op momenten dat ze het niet alleen kon, was ik er voor haar. En deed ik dat voor haar? Of voor mij? Of voor dat jong van haar? Natuurlijk niet! Ik deed dat voor jou!’ Hij beent op Sanne af, zijn vinger priemend vooruit. ‘Ik heb met haar verdriet mee gejankt, ik heb met haar mee geluld. In al haar grillen ben ik meegegaan, kon ik bijsturen, zodat jij uit de wind bleef. Maar toen bedacht jij dat het klaar was, dat je van me af wilde, dat je niet langer vast wilde zitten. Scheiden, dat wilde je. Maar dat was nog niet alles. Nee nee, mevrouw had nog een grote verrassing in petto; een grote klapper, een bonus, de verrassing van het jaar.’ Hij klapt gemaakt blij in zijn handen. ‘Ja ja, daar zaten we nou echt allemaal op te wachten. Daar kwam Sanne hoor, handige, tactvolle Sanne. Met haar boek! Stomme, domme kut die je bent. Dacht je nou echt dat ik haar toen nog kon tegenhouden? Oh nee, denk niet dat ik het niet nog een keer geprobeerd heb. Ik, de suffe lul, met mijn eeuwige trouw aan jou. Eerst wilde ik eigenlijk niet, want ik vond dat je wel een beetje straf had verdiend voor je onvoorstelbare domheid en egoïsme, dus heb ik Monica een beetje laten gaan. Een beetje bangmakerij kon ik wel steunen. Tot ik toch weer medelijden met je kreeg. Ik heb haar toen alsnog uit alle macht geprobeerd bij te sturen in haar wraakplannetjes. Maar blijkbaar is ze ergens tussendoor haar vertrouwen in mij verloren, heeft ze doorgehad wat ik aan het doen was, want dat ze Nico opdracht heeft gegeven om jou te bewerken met een mes heeft ze niet met mij gedeeld. En zelfs nu je dit zo ongenadig hard verdient, kan ik het niet toelaten. Hoe vind je dat nou? Wat voor zielige stumper ben ik?’ Patricks relaas eindigt in een hysterische lach.
Nico is inmiddels opgesprongen en richt het mes nu op Patrick. Zijn schrille stem snijdt door Patricks lach heen. ‘Verraad! Jij! J-jij, v-vuile verrader!’ Hij doet een stap naar voren, maar Patrick is allerminst onder de indruk.
‘Ach lazer toch op, zielenpoot. Jij bent ook alleen maar voor Monica gevallen, omdat je Sanne niet kon krijgen. Jij had haar nooit méér pijn kunnen doen dan dit. Waarom belde je me anders op om te vertellen wat je ging doen met dat mes en vertelde je me dat het Monica is die die hele screening in scene heeft gezet? Als iemand hier een verrader is, ben jij het wel.’
Nico’s hand zakt en hij begint te bibberen, zijn ogen groot van ellende. ’N-niet waar, ik h-hou van M-Monica! Ik doe e-echt a-a-lles voor haar!’ Zijn stem klinkt zwak en ongeloofwaardig.
‘Wat jij wilt, Nico. Maar je zult nu wel een keuze moeten maken. Monica’s plan is volledig uit de hand gelopen. Bang maken is niet langer genoeg voor haar. Ze gaat te ver. En dat kan ik niet toelaten. Niet bij mijn kinderen. Dus wat doe jij, Nico? Blijf je als een laf hondje achter haar aanlopen? Of sta je op als een vent? Of als een vader misschien? Het is tenslotte ook jouw zoon die ze hierin meetrekt.’ Zonder verder nog op Nico te letten, buigt Patrick zich naar voren en trekt Sanne in één beweging overeind. Zijn gezicht staat grimmig. ’Zo. Jij gaat met mij mee. En nadat we onze kinderen hebben bevrijd, wil ik niks meer met jou te maken hebben. Nooit meer. Ik heb genoeg voor jou gedaan.’ Hij pakt haar pols en trekt haar ruw mee naar buiten.
1992
Ze staart naar het felle licht boven haar. Ze is misselijk van de vaart die de bestelwagen a la ambulance maakt en ze kan zich totaal niet oriënteren. Voorin hoort ze de louche kennis van de vader van Patrick op het stuur rammen. Ze hoort hem schelden en tieren, maar het deert haar niet. Haar gedachten worden maar beheerst door één ding, één beeld, één geluid. De haat die daaruit voortvloeit is niet te bevatten en raast op het ritme van haar voortjagende hartslag door haar lichaam. Dit zal nooit vergeten worden. Dit zal nooit vergeven worden. De schade door de klap op haar hoofd belet haar helder te denken, maar wat ze wel weet, zo helder als glas, is dat ze haar wraak zal hebben. Ooit, op een dag, als ze weer sterk is en alles op een rijtje heeft, dan zal ze toeslaan. Genadeloos. Ze zal geduld hebben, aansterken, zinnend op wraak. Waar ze weg was, als ware het voorgoed, zal ze weer boven water komen. Zij, Monica de Wit, zal herrijzen uit de as en dan zullen ze weten wie ze is, wie ze altijd al was. En dat zullen zij nooit meer vergeten. Ze zullen immers niks meer te vergeten hebben. Met een glimlach die slechts aan één kant van haar mond te zien is, valt ze in een diepe, droomloze slaap.
***
Als in een waas hobbelt Sanne achter Patrick aan. Het is donker buiten en het pand waar ze op afstevenen oogt onheilspellend. Tijdens de autorit heeft Patrick haar ruw de mond gesnoerd, zodat ze nu op de toppen van haar zenuwen loopt. Het wordt haar allemaal teveel. De enige gedachte die haar nog overeind houdt, is dat haar kinderen in gevaar zijn; ze hebben haar nodig. Patrick kijkt even achterom waar ze blijft. Naast een grote ijzeren deur houdt hij stil. Gefrustreerd fronst hij zijn wenkbrauwen, zich duidelijk afvragend hoe ze binnen komen.
‘Volgens mij is hij open’ stamelt Sanne verbaasd. Ze wijst. Patrick steekt al even verbaasd zijn vingers tussen de deur en ze wisselen een blik als de deur geluidloos open zoeft. Hij legt zijn wijsvinger op zijn lippen en sluipt voor haar uit de donkere gang in. Sanne volgt hem op de tast. Ze houden in en luisteren. Aan het eind van de gang klinken onmiskenbaar stemmen. Als ze nu toch eens Patricks hand kon vastpakken …
Daar is hij echter niet van gediend. Met grote passen loopt hij de gang door, recht op het geluid af. Vliegensvlug rent Sanne achter hem aan. Aan het eind van de gang staat een deur half open. Patrick geeft er een krachtige duw tegenaan en een grote helverlichte ruimte wordt zichtbaar. Een negental gezichten draait zich naar hen toe.
‘Ah! Daar zijn jullie eindelijk! Mensen, de hoofdgasten zijn gearriveerd. Kom binnen, kom toch binnen!’
Sanne en Patrick staan als verstijfd. Sanne ziet een lange slanke vrouw op hen afkomen. Ze draagt haar donker geverfde halflange haren los tot halverwege haar schouders. Boven haar felrood gestifte lippen prijkt een grote moedervlek. Ze klinkt opgetogen en probeert vrolijk te kijken, maar haar ene oog hangt en dat geeft haar gelaatsuitdrukking een vreemde twist. Ondanks de zorgvuldig aangebrachte uiterlijke veranderingen herkent Sanne haar onmiddellijk. ‘Monica …’ fluistert ze.
‘Wat heeft dit in godsnaam te betekenen?’ klinkt Patricks dreigende stem. Zijn blik is langs de muren gegleden, waar kleine groepjes kinderen en volwassenen samengebonden tegen elkaar aan zitten. Hun monden zijn afgeplakt met tape. Sanne geeft een gilletje als ze rechts van haar Joris en Maartje ziet liggen. Ze geven geen blijk van leven. Monica kijkt haar geamuseerd aan. Ze laat haar ogen op haar dooie gemak over Sannes lichaam glijden, tot ze haar weer in de ogen kijkt.
‘Wel wel. Als dat niet onze hoofdrolspeelster is. Dat is lang geleden, Sanne. Blij me te zien?’ Ze doet een stap naar voren. Voordat Patrick zijn impuls kan bedwingen, heft hij zijn arm beschermend op om te voorkomen dat ze bij Sanne kan komen. Monica staart even naar zijn arm voordat ze haar blik tergend langzaam op zijn gezicht richt. Ze lacht minzaam. ‘Dacht je nou werkelijk dat ik jou niet al die tijd al doorhad?’ Ze klakt belerend met haar tong. ‘Meneer de romanticus.’ Ze buigt voorover en geeft hem een plagende kus op zijn mond. Patrick duwt haar van zich af, maar Monica lijkt totaal niet van haar stuk. Ze lacht vrolijk en klapt in haar handen. ‘Oh, als je toch eens wist hoe lang geleden ik dit feestje al aan het plannen was!’ Vlug als water stapt ze om Patrick heen. Ze pakt Sannes hand en trekt haar mee de ruimte in. ‘Jongens, kijk eens hier. Onze eregast, zoals ik al zei. Kijk eens, Sanne, herken je deze nog?’ Ze houden halt bij het eerste groepje.
Sanne kijkt neer op twee vastgebonden volwassenen en twee donkerharige meisjes wiens gezichten gezwollen zijn van het huilen. De man kent ze niet, maar de ogen van de vrouw vangen haar en een schok van herkenning gaat door haar heen. ‘Karien…’ stamelt ze. Karien kijkt haar aan met doodsangst in de ogen.
Monica maakt een sprongetje van blijdschap. ‘Ja! In één keer goed! Knapperd! En deze?’ Als een willoze pop wordt Sanne naar het volgende groepje meegesleurd. Een mooie blonde vrouw zit gehurkt vastgebonden aan twee tienerjongens met donkere krullen. De ogen van de vrouw vlammen van woede. Dit moet Jessica zijn. Sanne herkent de jongens van het filmpje. De oudste lijkt als twee druppels water op Rob. ‘Ja, ja, ik zie wat gebeuren daar. Je kent ze niet, maar je herkent ze wel hè?’ Monica tikt verheugd met haar wijsvinger op Sannes rechterslaap, voordat ze haar weer meetrekt. Ze zijn nu bij Maartje en Joris beland, die niet lijken vastgebonden.
Sanne hurkt bij ze neer. Haar kinderen liggen stilletjes half over elkaar heen. Ze zien lijkbleek en hun ogen zijn dicht. Ze zijn toch niet …? De tranen stromen inmiddels over Sannes wangen. Ze aait Maartjes gezicht. Ze voelt warm, godzijdank. Vlak boven haar slaap, net onder de haargrens, is een grote blauwe plek zichtbaar. Sannes hart krimpt samen. Als ze weer opstaat, kijkt ze Monica aan. ’Wat heb je gedaan? Wat … waarom?’
Er flitst een scheut van woede over Monica’s gezicht, maar ze verbijt zich en antwoordt niet. Haar scheve lachje verschijnt weer. ‘Ho ho, alles op zijn tijd. Dit is mijn feestje, dat zei ik toch al?’ Ze kijkt bedenkelijk op Joris en Maartje neer. ‘Deze twee slimmerds hadden mijn feestje bijna gedwarsboomd, maar gelukkig was ik goed voorbereid.’ Ze draait zich om.
Sanne volgt haar blik. Een schok gaat door haar heen. Patrick zit inmiddels ook gekneveld en met ducttape over zijn mond naast de deur. Hij kijkt haar aan met een mengeling van frustratie en wanhoop. Naast hem staat een blonde man met een witte band om zijn hoofd en een pistool in zijn handen. Als hij opzij kijkt naar Monica en Sanne, grijnst hij breed. Ook hem herkent Sanne van het filmpje. En al herkende ze hem niet, dan nog had ze direct gezien wiens zoon hij moet zijn. Het is net Nico van ruim twintig jaar geleden.
Monica wacht geduldig tot de positie waarin Sanne zich bevindt, volledig tot haar is doorgedrongen en glimlacht dan weer spookachtig naar haar. ‘Thee dan maar?’ Ze loopt naar een hoek waar een tafeltje staat met twee stoelen. Haar ene voet sleept een beetje. Ze wenkt Sanne. ‘Ira, tijd voor thee!’ roept ze naar Nico’s evenbeeld. De man kijkt vertwijfeld van zijn moeder naar zijn pistool, loopt dan op haar toe, overhandigt haar het pistool en verdwijnt daarna de gang op. ‘Oh, en nog iets!’ De man steekt zijn hoofd om de hoek en kijkt afwachtend naar zijn moeder. ‘Breng dat andere ook maar gelijk.’ Hij grijnst opnieuw, knikt gehoorzaam en verdwijnt weer.
Monica legt het pistool met een bonk op tafel. Sanne gaat tegen wil en dank zitten en kijkt Monica smekend aan. ‘Nou nou, niet zo treurig kijken. Het is feest. Dit is toch de reünie waar je alleen maar van had kunnen dromen?’
Er breekt iets in Sanne. ‘Wat wil je nou, Monica?’ Haar stem klinkt schel. Monica’s gezicht vertrekt van walging. ‘Wil je dat ik mijn excuses maak? Wil je dat ik door het stof ga? Ik snap dat je boos bent, woedend, echt, maar …’
Een felle klap op tafel legt Sanne het zwijgen op. De woede van Monica vlamt over tafel heen. ‘Kop dicht! Jij hebt hier geen recht op! Ik bepaal wanneer jij praat en wanneer jij je bek houdt. En praat me niet van begrijpen, want jij snapt hier helemaal niets van. Niets, hoor je me?’ Monica bijt op haar lip, alsof ze ervan baalt dat ze zich zo laat gaan. Een flauw, moeizaam glimlachje kruipt terug op haar gezicht. ‘Dus …’ vervolgt ze luchtig, ‘waar waren we?’ Ze houdt even in, Ira de tijd gevende zijn thee uit te serveren. Daarna gebaart ze met haar hoofd naar de muur, waarop hij druk bezig gaat met flessen vloeistof die hij langs de muren leeggiet. Monica kijkt naar haar neergeknielde slachtoffers achter wie Ira bezig is.
’Je hebt geen idee hoe makkelijk het was om iedereen hier te krijgen. Een paar smoesjes over jullie kinderen en jullie weten niet hoe snel je op moet komen draven.’ Ze snuift schamper. ‘Liegen is me door de tijd heen steeds makkelijker afgegaan. De enige die je waarschijnlijk nog mist, is Abel. Niet dat hij niet is gekomen hoor …’ Ze gniffelt. ‘Hij was er wel, maar hij kon zich weer eens niet beheersen. Liet zich volledig opfokken. Dus tja, daar moest Ira even wat aan doen. Het is maar goed dat je niet door het keukentje bent gekomen.’ Ze lacht nu hardop.
Sannes mond valt open. ‘Wat bedoel je? Hebben jullie Abel wat aangedaan?’
Monica wuift haar verbijstering weg. ‘Oh, kom op zeg. Alsof je ook maar één moment om hem zal treuren.’
Sannes brein maakt een buiteling. Haar hart staat even stil. Ze werpt een blik op het ellendige drietal dat samengebonden op nog geen twee meter van haar af zit. ’En hoe zit dat met Rob? Hebben jullie die ook …?’ Haar stem klinkt fluisterzacht. Ze slikt heftig.
Monica kijkt haar met samengeknepen ogen aan, haar blik inktzwart en doordrenkt van wrok. Met lage stem vervolgt ze: ’Dat is nu niet belangrijk. Net zoals het niet belangrijk is waarom we hier nu zitten. Want dat snap je wel, toch? Zo dom ben je nu ook weer niet. Of dacht je nou werkelijk dat ik je zou vergeven voor wat je gedaan hebt? Precies. Dat dacht ik ook.’ Ze zucht diep, haalt de bril tussen haar kapsel vandaan, schudt haar haren naar achter en rolt met haar schouders. ‘Laten we dat deel dus maar gewoon overslaan. Ik wil je graag vertellen wat we gaan doen, alles in het kader van een beetje voorpret …’
Ze klapt weer vrolijk in haar handen. De knoop om Sannes hart trekt strakker. Ze moet iets verzinnen en snel. De geur van benzine die uit de flessen komt waar Ira druk mee is, voorspelt weinig goeds. En aangezien alle andere aanwezigen bewusteloos of gekneveld zijn, komt het op haar aan. Ze gluurt naar het pistool op tafel, maar Monica is niet achterlijk. Ze legt haar sierlijke vingers over het koude metaal en streelt het zacht. ‘Wat we zo gaan doen, is niet zo moeilijk. Zelfs jij kunt het. En terwijl je zo vastgebonden wordt, zul jij je van alles afvragen. Zo gaat dat nu eenmaal als je je bedenkt dat je bij de laatste momenten van je leven bent aanbeland. Je zult je afvragen waarom je iemand ooit voor dood hebt achtergelaten en waarom je in staat bent geweest iemand zo te verraden. Je zult je ook vast afvragen waarom je zo’n zinloos leven hebt geleid, terwijl je andermans leven zo ruw hebt verspeeld. En ook zul je je afvragen waarom je ooit de behoefte hebt gevoeld om zo schaamteloos te profiteren van andermans leed door een boek te schrijven waar geen ene moer van klopt. En ik? Ik wens je bij elke laatste, zinloze gedachte zo ongelooflijk veel pijn toe, lieve Sanneke Vermeren. Ik zal er in ieder geval optimaal van genieten.’ Monica buigt naar voren, omvat Sannes kin met haar rechterhand en knijpt er pijnlijk hard in. Ondertussen komt Ira op hen aflopen met een stuk touw.
De gierende wanhoop klauwt zich een weg door Sannes strot. Ze doet een greep naar het pistool. Monica ziet het en wil haar afweren. Precies op dat moment vliegt de deur open. Het pistool valt van tafel en Sanne kiepert met stoel en al achterover. In de deuropening verschijnt Nico. Met bibberende knieën en het mes nog altijd voor zich uit geheven, loopt hij de ruimte in, ondertussen geschokt om zich heen kijkend.
Monica, die van schrik was opgesprongen, ontspant zichtbaar. ‘Lieverd! Wat doe jij nou hier?’ Haar stem klinkt gemaakt lief, de geïrriteerde ondertoon is overduidelijk. Nico antwoordt niet. Sprakeloos kijkt hij van de een naar de ander. Patrick probeert Nico’s aandacht te trekken door te schreeuwen achter zijn ducttape. Nico kijkt vertwijfeld zijn kant op. Sanne speurt om zich heen en ziet het pistool achter de tafelpoot liggen. Ze ziet dat Ira er ook naar op zoek is en ze verplaatst haar voet zo dat het pistool buiten zijn zicht komt te liggen.
‘W-w-wat g-gebeurt hier a-allemaal?’ Nico heeft besloten Patrick te negeren en kijkt nu beurtelings van Monica naar Ira.
‘Oplossen waar jij blijkbaar hebt gefaald pa,’ bromt Ira, maar Monica lacht het weg.
‘Welnee, Ira, hoe kom je daar nu bij? Je vader heeft al die tijd precies gedaan wat ik van hem verlangde. Vanaf het moment dat hij de camera’s bij Sannes huis plaatste tot vanavond aan toe.’ Ze kijkt smalend naar Sannes gehavende gebit. ‘Hij heeft je daarnet weer even goed laten schrikken, of niet soms?’ Er schiet haar iets te binnen en trots vervolgt ze: ‘En wat vond je van die fiets? Mooie stunt toch? Deed wel een fietsbelletje rinkelen, of niet? Of was je vergeten dat je die op die bewuste avond in het bos had zien staan? Je had toen al kunnen bedenken dat je er nooit mee weg zou komen, dom dom meisje van me. Hoe dan ook, vervolgens …’
Ze draait zich weer naar Nico, ‘heeft hij Patrick gebeld, exact zoals ik hem had opgedragen. Ik wist natuurlijk dat die zijn grote liefde zou komen redden en daarna zou komen voor zijn grut.’ Ze werpt een blik vol weerzin op Joris en Maartje en zucht dan verheerlijkt. ‘En nu zijn we dus hier. Nu zijn we al-le-maal hier. Elke schuldige ziel, elke passieve getuige aanwezig. Inclusief addergebroed. Helemaal compleet. Of nou ja, completer dan compleet nu jij er bent, lieverd.’ Ze kijkt even bedenkelijk om zich heen en herpakt zich. Ze wappert verveeld met één hand door de lucht. ‘Dus pak een stoel of ga weer, wat jij wilt, maar laat me nu doorgaan met mijn feestje.’ Met een ruk keert ze zich van Nico af om zich weer met Sanne bezig te houden.
‘F-feestje?’ stamelt Nico niet begrijpend. Sanne schuift haar linkervoet langzaam naar zich toe. Ze vraagt zich af hoe ze in hemelsnaam dat pistool moet bedienen als ze hem eenmaal in handen heeft. ‘W-waar r-ruikt het h-hier naar?’ vraagt Nico nu achterdochtig.
Ira onderbreekt zijn zoektocht en lacht triomfantelijk. ‘Benzine natuurlijk.’
‘Precies. We maken er een vlammend feestje van. Maar eerst …’ Monica grijpt het touw en beent op Sanne af. Sanne verspilt geen tijd meer en duikt met haar rechterhand op het pistool af, dat inmiddels nog maar een halve meter van haar af ligt. Ira is haar voor. Een ferme klap tegen haar hoofd doet haar opzij vallen.
‘Foei.’ Monica fronst belerend. Terwijl Ira het pistool opraapt en op Sanne richt, klemt Monica Sannes armen achter haar rug.
‘H-ho even n-nu.’ Nico’s stem klinkt aarzelend. ‘G-ga je nu niet t-t-te ver, M-Monica?’
Monica kijkt geïrriteerd naar hem op. ‘Nico alsjeblieft, ben je er nu nog steeds? Je loopt een beetje in de weg.’ Terwijl ze zich alweer naar Sanne toedraait om haar vast te binden, ziet Sanne iets veranderen in Nico’s blik. Hij recht zijn rug en doet een stap naar voren.
’N-nee. N-nee z-zei ik. H-h-hier h-houdt het op.’
Monica schiet in de lach. Patrick ziet mogelijkheden en begint Nico luid aan te moedigen van achter zijn ducttape.
‘L-leg d-dat p-p-pist-tool neer j-jongen.’ Nico doet zijn best ferm te klinken, maar het effect is averechts. Ira is er klaar mee. Nadat hij één blik op zijn moeders activiteiten heeft geworpen, zich ervan verzekerd heeft dat ze het vastbinden van Sanne wel zonder gewapende bijval afkan, loopt hij op zijn vader af om het mes van hem af te nemen. Overmoedig probeert hij het mes met zijn linkerhand uit zijn vaders greep te rukken, maar deze maakt een schijnbeweging, waardoor Ira’s woede oplaait. Met het pistool in zijn ene hand geklemd, neemt hij zijn vader onhandig in de houdgreep, maar deze geeft zich niet zomaar gewonnen. Er ontstaat een worsteling en dan klinkt er een knal.
Verstijfd van schrik richt Monica zich op. Naast de geschrokken, gedempte kreten vanonder alle ducttape klinken er twee felle gillen. Eén hoog en verbijsterd, de ander rauw en wanhopig. ‘Nee! Wat heb je gedaan!? Wat heb je gedaan, mislukkeling?’ Monica snelt op Nico af, die op zijn knieën is gevallen, zijn gezicht verwrongen van ellende. Naast hem ligt het verstilde lichaam van Ira. Monica buigt zich over haar zoon heen en klopt hardhandig op zijn gezicht. Op de borstkas van Ira tekent zich een in rap tempo groter wordende rode vlek af. Monica’s kreet gaat door merg en been. Sanne krabbelt op en snelt op Patrick af. Ze rukt de tape van zijn mond en morrelt onhandig aan het touw om zijn polsen.
‘Het mes!’ sist Patrick. Hij gebaart naar de grond, waar Nico’s mes is gevallen. Wanneer Sanne het opraapt, staat ze plots oog in oog met Monica. Ze lijkt wel een waanzinnige. De haat verteert de gezonde helft van haar gezicht, de andere helft hangt er onaangedaan bij. Vliegensvlug vouwt Monica’s vuist zich om de hand waar Sanne het mes in vastklemt. Sannes tranen belemmeren haar zicht.
‘Monica, alsjeblieft. Is er niet genoeg misgegaan? Alsjeblieft, laat me los …’ Ze voelt hoe Monica haar hand naar zich toetrekt, hem onnatuurlijk draait, zodat het mes nu naar Sanne zelf toewijst. Sanne kermt van pijn. Beetje bij beetje stuwt Monica haar hand richting Sannes borstkas. Haar kracht is ongelooflijk en de bezeten blik in haar katachtige groene ogen laat Sanne geen moment los. Haar wraak geeft haar vleugels, Sanne is kansloos.
Patrick schreeuwt. ‘Nee, Monica, nee! Alsjeblieft! Doe dit niet!’
Maar Monica lijkt mijlenver weg, ze heeft alleen maar oog voor Sanne en Sanne staart als een gebiologeerd, zwak lammetje terug. Op het moment dat Sanne het vlijmscherpe mes door haar shirt heen haar huid voelt binnendringen, explodeert er iets en verbreekt de betovering. Monica slaakt een zwakke, verbaasde kreet. Haar ogen verwijden zich en draaien weg in hun kassen. Als een lappen pop glijdt ze op de grond. Het mes klettert op de grond.
Sanne zakt door haar knieën en bedekt met één hand haar bloedende wond. Ze hapt naar adem en kijkt verdwaasd naar haar hand, waar de rode vloeistof tussendoor sijpelt. Voordat het zwart wordt voor haar ogen, hoort ze de hysterische stem van Joris roepen.
***
Twee dagen later In een ziekenhuis in Haarlem
Er strijkt een vlinder neer op het raamkozijn. Ze kijkt er verwonderd naar. Ze verlegt haar aandacht naar haar tenen, van haar tenen naar haar knieën, haar billen, haar buik, haar armen. Alles doet het nog. Ze beweegt haar vingers alsof ze pianospeelt. Voorzichtig voelt ze aan het verband op haar borst. Ze denkt terug aan het mes, aan die ongelooflijke kracht. Een golf van opluchting spoelt door haar heen. Ze leeft nog. Het is voorbij. Ze heeft het gered, ze heeft het gefixt! Ondanks het verdriet en de angst, voelt ze zich trots. Ze verplaatst haar blik van het raamkozijn door de steriele witte kamer naar de deur die zoevend openzwaait. Ze richt zich wat op om de dokter te kunnen bekijken die bedachtzaam op haar neerkijkt.
‘Zo, u bent wakker. Dat was wel even spannend, maar alles is goed gegaan. U komt er weer helemaal bovenop.’
Ze zucht opgelucht. Spannend? Wat een understatement.
‘Gaat u nu nog maar even wat rusten. Zoals u weet, wordt u goed in de gaten gehouden. Daar ontkomt u niet aan.’
Knipoogt hij nou? Ze lacht aarzelend naar hem, dankbaar. Hij knikt kort voordat hij de kamer verlaat. Voorzichtig laat ze zich terugzakken in de kussens. Juist als ze haar ogen wil sluiten, zoeft de deur weer open. Een man komt de kamer binnen, zijn gezicht gaat schuil achter een enorme bos bloemen. ‘Wat doe jij nou hier?’ vraagt ze verbaasd als hij de bos in een flinke vaas op tafel heeft gezet. ‘Ik dacht dat jij me nooit meer wilde zien?’
Hij kijkt gepijnigd, zwijgt en schuift een krukje naast haar bed waarop hij gaat zitten. Aarzelend pakt hij haar hand. ‘Wat een onzin. Ik laat je toch n-nimmer n-nooit in de steek, mijn l-lieve Monica?’
