Lees hieronder Déjà vu van José Kruijer, het verhaal dat de 2e plaats heeft gekregen.

Het wordt een kerstavond met een klein gezelschap. Alleen de dochters van mijn man Maarten zullen erbij zijn. We vieren vanavond onze eerste trouwdag. Bij het bespreken van onze trouwdatum had Maarten maar één wens, hij wilde per se op kerstavond trouwen, het liefst omringd met een dik pak sneeuw. Het was hem niet gegund. Tot zijn vreugde ligt vanavond zijn gewenste pak sneeuw voor de deur. Het landschap om onze monumentale woonboerderij lijkt uit een sprookje te komen. Ik loop naar de spiegel in de hal. Emma en Sophie, de dochters van Maarten, kunnen ieder moment aanbellen. Ik zet mijn bruine krullen vast met een haarklem en stift mijn lippen. De verlichte kerstguirlande aan de trapleuning zorgt voor een feestelijke sfeer. Er is voor vanavond code rood aangegeven, de meiden zullen blijven slapen. Zelfs code rood past vanavond bij de rode kerstsfeer om mij heen, de ijzel die is voorspeld zal mijn plan compleet maken.

Ik viel tijdens onze eerste ontmoeting als een blok voor Maarten. Ik zag hem tijdens de open dag van het reclamebureau waar ik toen werkte, hij viel op door zijn afgetrainde lijf en felblauwe ogen. Hij was een echte gentleman. Ik trok de eerste week al bij hem in. Een maand na ons trouwen deed ik mijn eerste ontdekking. Maarten was op wintersport geweest met een paar vrienden, tenminste dat vertelde hij. Ik vertrouwde hem volledig, maar uit de bonnetjes die ik in zijn kleding vond, bleek dat hij blijkbaar naar een zonnig oord was geweest. Daarna vond ik steeds vaker dubieuze bonnetjes. Van zijn zaak mocht ik niets weten, daar heeft hij me vanaf het allereerste moment buiten gehouden. Hij overlaadde me regelmatig met mooie cadeaus, ik mocht overal naartoe en kon alles kopen wat ik wilde. Maar gelukkig was ik niet. Soms probeerde ik het gesprek hierover met hem aan te gaan, maar tevergeefs.  

Deze zomer kreeg mijn plan steeds meer vorm. Maarten wilde op reis naar bijzondere kliffen, in die week was er regenachtig weer voorspeld. Ik gokte op een duw, op uitglijden, op een lange val naar beneden. Zijn eigenwijze karakter zou het beeld compleet kunnen maken. Alles mislukte. Ik was het zat. Ik nam een besluit en ging alvast op zoek naar vervangende woonruimte. Als ik die had gevonden zou ik bij hem weggaan. Tijdens mijn zoveelste avond alleen kwam er opeens een andere ingeving naar boven borrelen. Ik dacht aan het overlijden van mijn eerste man en hoe gemakkelijk dat was gegaan. Ik had het geld van zijn levensverzekering op een beleggingsrekening gestort. Inmiddels was het een riant bedrag geworden. Ik werkte om vervelende vragen over mijn vermogen te omzeilen. Deze keer moest ik iets anders verzinnen, Maarten had geen diabetes en geen ongezonde levensstijl. Inmiddels probeerde ik het leven weer op te pakken. Ik werkte veel, en met mijn plan in het vooruitzicht, leek het leven mij weer toe te lachen. Het onmogelijke gedrag van zijn dochters nam ik op de koop toe. 

Maarten stoorde zich de laatste tijd steeds vaker aan mijn gedrag. Hij vond dat ik altijd complottheorieën zag die er niet waren, dat ik situaties beoordeelde, zonder dat ik er het fijne van wist. Dat ik zijn dochters etiketten opplakte, die nergens op sloegen. Het werd steeds vaker een strijdpunt tussen ons. Vorige week vond ik nog wat kassabonnen van lingeriesets, dure parfum en een rekening van een luchtvaartmaatschappij. Het kon me niets meer schelen. Ik had mijn plan rond. Sneeuw en ijzel zouden de beste ingrediënten voor mijn scenario zijn, maar anders had ik ook al een alternatief plan bedacht. 

Deze kerst krijg ik wat me toekomt. Sneeuw en ijzel. Ik pak de laptop. De schrijfvakantie die we in het voorjaar graag samen willen beleven, boek ik nog snel. Als men straks vraagt hoe dit heeft kunnen gebeuren, dan kan ik laten weten dat we nog genoeg reisjes in het vooruitzicht hadden. Dat we dezelfde interesses deelden en nog genoeg wensen hadden voor de toekomst. 

Maarten werkt al maanden met mij aan een roman. Hij heeft een aparte manier van schrijven, vaak spreekt hij zijn zinnen in op zijn telefoon en typt het later uit. Ik leg een rode kerstservet op elk bord en steek de kandelaars aan. De deurbel klinkt indringend. Ik omhels Emma en Sophie plichtsgetrouw, ze hebben bagage mee voor een week. Wie weet hebben ze dat na vanavond ook wel nodig, denk ik. Maarten komt net uit bad, zijn lange haar staat alle kanten op, de meiden lachen hem uit. Ze lijken op een tweeling, ze schelen maar een jaar. Dezelfde zwarte haren, hetzelfde loopje, dezelfde schaterende lach. Hij knuffelt ze alsof hij ze een jaar niet heeft gezien. Ze mogen kiezen uit vijf flessen wijn, mijn aanwezigheid lijken ze niet op te merken. Mokkend verdwijn ik naar mijn fornuis en roer doelloos in de pan. Ik zou willen dat Maarten aan mij zoveel aandacht besteedde. We kunnen snel aan tafel. Er kan geen compliment af over mijn exclusieve gerechten. Alle complimenten zijn voor Maarten. Rond middernacht is het grand-dessert op. De meiden gapen uitgebreid en verdwijnen schaterend naar de bovenverdieping. Ik moet nu snel schakelen. De donkere dagen voor kerst vind ik fijn, toch voelt deze donkere avond mysterieus. Ik weet wat er zou kunnen gebeuren, Maarten heeft werkelijk geen idee. Achteloos zet ik een kerstcd op. 

‘Maarten, als ik nu alles even afruim, wil jij dan nog iets voor mij doen?’ 

‘Natuurlijk, schat. De meiden hebben erg genoten. Je bent een culinair wonder.’ Hij knijpt zachtjes in mijn bil. Hij is goed gemutst, zo had ik het in gedachten.

‘Mijn moeder wil de koffer toch nu graag nog hebben. Ze vertrekt morgenmiddag. Wij willen morgen uitslapen en samen uitgebreid ontbijten.’ Ik zet de vieze vaat op de aanrecht. ‘Wil je de koffer nu nog even bij haar langsbrengen? Je hebt maar één wijntje op en heel veel water…’ 

Hij glimlacht. ‘Kan het wel denk je? Code rood?’ vraagt hij aarzelend.

‘Dat kan wel, even uitkijken op de dijk, je bent zo heen en weer,’ fluister ik. 

‘Ik wil het eigenlijk niet, Nicolet.’ Hij kijkt door het keukenraam. ‘Nou ja, vooruit dan. Wacht je nog op me?’ 

Ik grinnik. ‘Ik ben voorlopig niet klaar, en anders wacht ik in bed op je'. Ik streel zijn borstkas. Hij pakt mijn gezicht vast, geeft me een tedere zoen, en pakt de koffer uit de bijkeuken. Glibberend loopt hij naar zijn auto. Hij komt nog terug voor zijn telefoon. Ik kijk hem na door het keukenraam en steek mijn hand op. Hij blaast me een kushand toe. De zomerbanden heb ik niet laten wisselen bij de garage, hij is in de veronderstelling dat dat wel is gebeurd. Ik denk aan de grote plassen die ik vanmiddag op de dijk zag, voordat het ging sneeuwen. Zijn ze nu bevroren? De weg opgaan met zomerbanden, tijdens code rood. Wie doet dat? Ook dat kan ik op zijn eigenwijze gedrag gooien, iedereen uit zijn omgeving zal me geloven. Maarten krabt driftig de voorruit. Er staan ijsbloemen op het keukenraam. Ik kan hem nauwelijks meer zien. Het is kwart over twaalf. Ik zet zoveel mogelijk borden en glazen in de vaatwasser en was de rest met de hand af. Ik moet bezig blijven. Ik stofzuig de keuken en boen het toilet schoon. De tijd verstrijkt, hij zou nu wel terug moeten zijn. Ik pak mijn telefoon en bekijk het nieuws. Er zijn in het hele land veel ongelukken gebeurd. Opeens hoor ik sirenes. Het zijn verschillende sirenes. Een ambulance, een politiewagen, een brandweerwagen. De geluiden komen steeds dichterbij. Ik ren naar boven en kijk uit het zolderraam.