Een heel verhaal volgt. Over waar hij is. Hoe leuk het er is, en druk. En vooral over hoe vervelend het is dat er mensen zijn – op een plaats waar iedereen juist vrolijk en vrij is – die je kwaad willen doen. Hij is een beetje dronken, een beetje hees, en hij beklaagt zich midden in de nacht over de mensheid.
Ik stel hem gerust. We spreken af dat ik meteen zijn sim blokkeer. Ik hang op en kijk op de klok. 01:55 uur. Om 3 uur lig ik nog wakker.

Waarom zijn er overal ter wereld toch mensen die andere mensen kwaad willen doen? Zichzelf en hun eigen verlangens en behoeften belangrijker vinden dan die van een ander? En dan is een telefoon stelen nog maar een te verwaarlozen iets. Kijk naar de Nederlandse volleybalster en haar vriend die in Spanje op gruwelijke wijze vermoord zijn. Kijk naar de twee kleine jongetjes die de afgelopen weken in het nieuws waren omdat ze door hun vader vermoord en verstopt zijn. Kijk naar oorlogen, regeringen, leiders die zich boven alles en iedereen verheven voelen. Het kwaad – laat ik het zo maar even noemen – zit overal. Ik gruw ervan. En ik schrijf erover.

In mijn boeken verdiep ik me in mensen die bizar gedrag vertonen. Die beslissingen nemen die ik maar moeilijk kan begrijpen. Er is een ontwikkeling in mijn moordenaars. In mijn eerste boek – Passiespel – is het kwaad eigenlijk per ongeluk aanwezig. Het is niet de bedoeling, maar het hangt dreigend in de lucht en het gebeurt toch. In boek twee – Verboden Verleden – beschrijf ik een veel bewuster moordenaar, maar als ik eerlijk ben is ook deze persoon iemand die veel dingen overkomen. Het duurt een tijdje voordat hij zich steeds bewuster en steeds ‘kwader’ gaat gedragen. Net als de slechterik in boek drie (Schaduwkant), die ook slechts stapje voor stapje verder en verder gaat. Er zit wel ‘kwaad’ in mijn verhalen, maar blijkbaar deins ik er toch voor terug om mijn engerds echt door en door kwaadaardig te maken. 

Hoe anders is dat in de serie waar ik nu aan werk. Daar wemelt het van de kwaadaardige geesten. Er zit er zelfs een bij waar ik liever niet eens aan wil denken. Hoe griezelig ik ze ook vind, ik zal uren en uren met ze moeten doorbrengen. Heel dichtbij moeten zijn. Ik zal ze moeten zien, aanraken, ruiken zelfs. Als een onwillige schaduw moet ik mee in hun handelingen. Ook als ik er misselijk van word, ook als ik er liever helemaal niets mee te maken wil hebben.

Mijn zoon staat weer naast mijn bed. Het is zeven uur. Of ik zijn met gym gebroken pink weer vast wil tapen. Hij praat honderduit over de werkwoordvervoegingen die hij geleerd heeft. Mijn jongste zoon geeft me een knuffel. En nog een. En nog een. Ook hij praat aan een stuk door. Hij is amper te verstaan met die nieuwe beugel van hem. Een nieuwe dag. Koffie. Ik stuur het goede naar school en werp me op het kwade. In het hoofdstuk van vandaag moeten gruwelijke dingen gebeuren.