Kwart voor zeven. Mijn mobiel wekte me uit een droomloze slaap. Ik douchte, kleedde me aan, overwoog buikspieroefeningen (en liet ze) en wekte mijn twee meiden en dreumesman uit hun slaap. Eén ontbijt, twee broodtrommels, een gymtas, een “oh-mam ik moet nog een glazen pot met een waxinelichtje, en het liefst zes, kun jij die nu nog even maken” later, was het huis leeg. 

Ik dronk mijn koffie, bekeek de kranten, scrollde door nieuwsapps en ging op pad. Een paar weken geleden had ik een interview voor de lokale tv-zender uit mijn dorp, daarnaast werd ik geïnterviewd voor Omroep Walraven. Erg leuk, we maakten een stadswandeling door Ravenstein en bezochten de plaatsen waar mijn boek zich afspeelt. Maar op deze donderdag had ik een afspraak voor het Brabants Dagblad, eerst met de journalist in kwestie, daarna werd ik in Ravenstein verwacht voor de bijbehorende foto.

Er gebeurt op het moment zoveel in mijn leven dat ik het wel van de daken zou willen schreeuwen. Maar ik doe het niet. In plaats daarvan loop ik hard. Twee, drie keer per week ren ik een kilometertje of zes om lekker leeg te raken. Ook deze ochtend vloog voorbij en opnieuw besefte ik hoe intens gelukkig ik ben met mijn 'nieuwe' leven. Ik sjeesde over de dijk van de journalist naar de fotograaf. Dat is precies wat ik zo leuk vond aan mijn oude leven in het financieel advies bij de Rabobank. Het op pad gaan en het in gesprek zijn met mensen, het doorvragen naar hun beweegredenen om dingen wel of juist niet te doen, en om te voelen, te zien en te ervaren wat ze te vertellen hebben. En vooral om goed te luisteren naar wat ze zeggen. En misschien nog wel meer naar de dingen die ze weglaten. 

Verder houd ik braaf mijn mond over de dingen die op mijn pad komen in deze dagen. Ik was eens (een jaar of twee terug) uitgenodigd voor een interview voor het destijds nog bestaande vrouwentijdschrift Esta. Er kwam een journaliste speciaal voor uit Utrecht gereden, we praatten een halve ochtend, maar uiteindelijk is het hele interview nooit geplaatst. Terwijl ik dat al wel opgetogen tegen een aantal mensen verteld had. Dat was les zes. Nooit over iets praten tot het zwart op wit staat.

Zaterdag

En toen, op de zaterdag erna, spurtte ik naar de Appie, kocht een krant, hield me behoorlijk volwassen in toen ik kinderlijk blij tegen de caissière wilde zeggen dat ik er in zou staan en keek (hoe gênant) al in de auto naar mijn artikel. En ja hoor, mijn gelukkige blauwe ogen staarden me aan. Tot zover mijn schrijversleven.

De rest van de dag was het hop-hop kids inpakken en met drie stuks naar de zwemles. Die avond mocht ik weer wegduiken in de wereld van moord en doodslag, maar de uren daarvoor was ik een moeder aan de rand van het zwembad. Wat me trouwens op een idee bracht… Stel nou dat er op de bodem van dat zwembad, ik zeg stel, een onwelriekend, vleeskleurig…

To be continued.