Een beetje schichtig keken ze mijn kant op. 

‘Ik zet jullie niet op de foto,’ zei ik lachend.

‘Gelukkig, daar zitten we ook niet op te wachten,’ kwam het besmuikt terug. 

Eenmaal terug in mijn auto overdacht ik het voorvalletje en besefte dat ideeën voor nieuwe boeken op straat liggen. Als je het maar wilt zien. En zo werkt het met meer zaken. Kansen creëer je zelf. Door te kijken. Echt te kijken. En open te staan voor de wereld om je heen. En vooral door niet te oordelen, al ging dat dus even mis toen ik het stel in de bossen betrapte. 

De manier waarop ik werk aan mijn schrijvend bestaan heeft veel overeenkomsten met bovenstaande inzichten. Steeds weer lees, schrijf, herschrijf en schrap ik in de tekst van mijn manuscript. Tot ik weet, voel en zie: dit is wat het is. Beter kan ik op dit moment niet. En dan komt de volgende fase. De fase waarin proeflezers en anderen zeggen wat ze vinden. En dat is heerlijk. En soms confronterend. Want in die fase valt alles samen en word ik opnieuw geprikkeld om mezelf naar een hoger niveau te tillen. Misschien vind ik dat ook wel het aller-leukste van schrijven: het introverte schrijfproces in combinatie met de extraverte activiteiten die nauw verbonden zijn aan de geboorte van een nieuw boek. 

En allemaal zonder weeën. Hoe mooi is dat?