Dat is leven met verhalen in je hoofd. Of misschien moet ik zeggen: in mijn hart. Want één ding is zeker, al mijn personages hebben een plekje in mijn hart gekregen. Het lijkt wel alsof ze al heel lang deel uitmaken van mijn vriendenkring. Allemaal? Ja, dat is best een goede vraag, want er zitten dus ook wel wat klootzakken bij. Wat te denken van Roderick die het leven van Janna wel heel zuur gemaakt heeft? Of Theo die als charmeur toch een vreselijke stalker was? Toch zijn dat ook mensen die in vriendenkringen van mensen blijken te zitten. Of je dat nou leuk vindt of niet. En daarom is het goed dat erover geschreven wordt. Kijk maar eens naar de personages in het boek Nobody…  

Gelukkig ben ik zelf ook best een gemeen persoon. Als schrijver dan. Ik bedenk personages en maak het ze daarna zo moeilijk mogelijk om een probleem op te lossen. Lekker dan. Zoek het maar uit. Natuurlijk help ik ze af en toe een handje, maar al te lief moet ik nou ook weer niet voor ze zijn. En zo zit ik op dit moment met hele nieuwe personages in mijn hoofd. Het grappige van het hele schrijfproces is dat ik ze steeds beter leer kennen. Tenminste… dat denk ik. Tot afgelopen week. De hele bubs draaide ineens om. Er gebeurde iets wat ik niet voorzien had. Op zich kan ik me daar – als schrijver – wel uit redden. Maar hoe zit het met Julia, die de hele shitzooi over zich heen kreeg? 

Nou ken ik haar al best goed, maar ze blijkt toch wat voor me geheim gehouden te hebben. En eigenlijk geniet ik daar alleen maar van. Geheimzinnige personages. Ook al weet ik dat Julia onwijs nieuwsgierig is en graag een wijntje drinkt, dit had ik niet achter haar gezocht. Het brengt haar in de problemen en het is de vraag of ze dit gaat overleven…? Hm, en zo blijkt maar weer dat personages net mensen zijn. Soms houden ze informatie achter. En dan zetten ze mij als schrijver voor het blok in plaats van andersom.