Als ik thuiskom op onze Portugese berg, staat mijn mailbox vol rode sterretjes, die ik overigens zelf heb aangebracht tijdens de vakantie. Er ligt veel werk te wachten. Ander werk. Dat frustreert, want ik zou nu het liefst per direct achter mijn laptop kruipen om te schrijven. Maar dat kan niet. Over een paar dagen komen er schrijvers op schrijfvakantie op ons prachtige plekje en mijn mailbox is volgestroomd met hún verhalen. Oew, wat jeukt het! Ik wil verder aan mijn eigen verhaal. En dat is echt onmogelijk. Wat een foute planning.  

Dan begin ik te lezen in de opgestuurde verhalen. Ik word geraakt, maar ik voel ook de haperingen. Spanning die aangescherpt kan worden, of de sfeer die ontbreekt. Wel grappig dat ik direct in een andere rol kruip. Ik wil namelijk helpen. De verhalen verdiepen. Deze schrijvers hebben een droom: een boek. En ik mag ze helpen. Mooi toch? Dus al snel zit ik met een dikke glimlach op de veranda. Er groeit bijna automatisch een programma in mijn hoofd met technieken en tips die ik met ze wil delen. Ze willen schrijven aan hun boek. Ik herken het.  

Een paar dagen later zit ik aan een tafel die vol staat met overheerlijke gerechten die Jan met veel passie heeft gekookt. Er staat wijn op tafel en de avondzon verwarmt de groep schrijvers met haar laatste stralen. Ik word omringd door vrolijkheid. Wat heb ik toch prachtig werk dat ik anderen mag helpen bij het mooiste vak dat er bestaat: schrijven. Mijn eigen inspiratie kan dan best even wachten, dat boek komt er wel. Dat is zeker. Nu is het tijd om te zorgen voor de andere verhalen. Ze groeien hier op onze Portugese berg en ik zorg voor nog wat extra glans. Dat maakt me blij. De jeuk is verdwenen, mijn passie voor verhalen is namelijk vele malen groter dan mijn eigen verhaal. En als ik dat mag delen, maakt mij dat intens gelukkig.