Mijn aantekeningenschriftje staat vol snelle zinnen en korte kreten. Veel zijn doorgestreept. Een aantal andere zijn met een roze accentueerstift omcirkeld. Ik heb een deadline. Mijn boek moet af. De tweede versie wel te verstaan. Van mezelf moet ik dat aaneengesloten doen, zonder lange onderbrekingstijd van een Nederlands bezoek of Portugese schrijfweken. De laatste zijn voor dit jaar afgerond, de eerste staat voor de deur. Dag in dag uit ben ik dus aan het poetsen, schrappen en vooral aanvullen.
Tijdens het schrijven van mijn nieuwe thriller, heb ik dat aantekeningenboekje, die dit keer de geweldige naam ‘Magnifique’ draagt, volgekalkt. Het zijn kreten als Af en toe in tranen, Julia moet daar weg, Heeft Luuc dat gedaan? of een simpel woord Contract, waar ik dan zeker zes uitroeptekens achter zet. Het zijn bevelen aan mezelf. Daar moet ik aan denken bij het mooie proces dat herschrijven heet.
Veel schrijvers hebben een hekel aan het herschrijven. Het creatieve werk is gedaan, een volgend boek staat te dringen, poetsen is tijdverlies. Maar ik hou ervan! Erger nog: ik kan er helemaal in opgaan. Het is prachtig om onder het ruwe oppervlak van mijn verhaal een glimmend object tevoorschijn te toveren. Soms zeg ik zelfs: ‘Het wordt toch wel mooi,’ tegen Jan. En dat zegt wat. Er is namelijk een karaktereigenschap die volgens mij heel veel schrijvers hebben: onzekerheid.
Inmiddels ben ik ruim over de helft met het glazuurwerk, en ik voel me steeds trotser worden. Als een kasteel dat vanuit een ruïne verbouwd wordt tot een majestueus pronkstuk. Waarbij niet alleen van buiten alle gaten en scheuren dichtgesmeerd worden, maar waar je ook binnen een vorstelijke grandeur voelt. Pracht en praal. Een Chateau.
Nu ik er goed over nadenk is het precies waar mensen doorheen moeten die hun vertrouwde omgeving in Nederland achter zich laten om naar het buitenland te vertrekken. Je weet dat het mooi wordt, maar je moet eerst nog door die diepe shit heen. Die deadline hangt als een hakbijl boven je financiële nek, totdat… de glorieuze opening plaatsvindt. Dat de eerste gasten arriveren en met grote glanzende ogen jouw harde werken aanschouwen. Je wacht met spanning op hun mening. Nou, dát dus.
Maar terwijl ik hier aan het dromen ben over het eindresultaat, zit ik nog middenin die verbouwing. De deadline schraapt steeds opnieuw zijn keel. Aan het werk dus! Mijn eerste Ik-vertrek-thriller komt eraan, lieve mensen. De prachtige titel is ‘Chateau de Provence’. De kleuren van lavendel, olijfbomen en zonnebloemen schijnen al achter mijn oogleden. Maar eerst nog even poetsen. Alle onvolkomenheden wegwerken. Dan mogen jullie allemaal op bezoek komen om mijn kasteel te komen bekijken.
