Ik kan onwijs genieten van een programma als ‘Ik vertrek’, dat verbaast je vast niet. Maar in de afgelopen weken was het pas echt feest. Er waren weer nieuwe afleveringen te zien van ‘Het roer om, de verbouwing van een Frans Kasteel’. Jij ziet nu vast direct de overeenkomsten: kasteel-château, Frankrijk-Provence, droomhuis-paleisje. Dus hoe onwaarschijnlijk naïef kun je zijn als schrijver, om niet alle aanwezige linkjes te zien?
De twee hoofdrolspelers op tv zijn geweldige figuren, een waanzinnig handige snorremans met een onverwoestbaar humeur en een kleurrijke styliste met de geweldige naam Angel die overal nieuwe mogelijkheden ziet om hun kasteel tot een prachtige locatie om te toveren. Ik noem een paar dingen: een lift in een van de torens, oud behang dat ze als patchwork op de muren heeft geplakt, en een oude kar die omgebouwd kan worden tot bar. Een geweldig team.
Terwijl ik de drukproeven las van Chateau de Provence keek ik naar de nieuwe afleveringen. Natuurlijk moest ik aan Julia en Luuc denken die ook die bizarre wens waarmaakten om een kasteel in Frankrijk te kopen en om te toveren tot een locatie voor beautyweken. Tot zover zag ik alle bruggetjes naar mijn boek. Ik zie veel overeenkomsten, maar vooral wel wat verschillen. Luuc lijkt uiterlijk in niets op de Dick uit de serie en ook Julia is geen Angel. Oké, ze heeft rood haar, maar dat is dan ook het enige. Deze week plaatste ik een berichtje op Facebook over dit meesterlijke duo. De geweldige bar-bus, de boomgaard, de aankleding, ik vind het allemaal prachtig. Tot iemand reageerde: is dat Jan op die eerste foto? Wat een dom gezwets, dacht ik eerst. Maar toen ging ik nadenken – dat doe ik soms – en ik kwam tot een bizar inzicht. Dick en Angel hebben niets te maken met Julia en Luuc, maar wél met ons. De ooit oude vervallen boerderij is nu ons droomhuis, een kale bult is nu een trainingslocatie en muren van oude schuurtjes leuk ik op met kleurrijke mozaïeken.
Normaal gesproken ben ik best scherp en doorzie ik alles goed, maar deze overeenkomst was me tot nu toe totaal ontgaan. Pas nu zie ik dat ik – geheel onbewust – ook deels geschreven heb over ons eigen leven. Over ons ‘ik vertrek’ verhaal. Over onze mooie plannen. Over de eindeloze mogelijkheden in mijn (soms te) creatieve hoofd en een onverstoorbare Jan die onwijs handig is. De tv-serie, het Chateau de Provence én ons nieuwe leven, het blijkt een driehoeksverhouding. De serie is afgelopen. En die arme Julia en Luuc moeten nog beginnen. Maar wij leven onze droom in een prachtig land waarin we tussen de boomgaarden een oude boerderij tot ons paleisje hebben verbouwd. Maar hoe kan ik aan Jan vertellen dat ik nu ook een bar-bus wil?
