Het was net voor het lange Hemelvaartweekend dat ik een mailtje ontving met een ‘leuke vraag’. Het bracht mij terug bij het begin van mijn schrijfcarrière. Ik had net mijn tweede boek geschreven (Stil Water). Als beginnend schrijver was ik op zoek naar extra aandacht en dus schreef ik alle tijdschriften aan met de vraag of ik een kort verhaal mocht schrijven. Gratis natuurlijk. Het idee dat mijn verhaal gepubliceerd zou worden en dat het door vele honderdduizenden mensen gelezen werd, leek me fantastisch.
Helaas! Vaak kwam er helemaal geen antwoord. Het werd een confrontatie met het bekende kip-ei verhaal. De bladen publiceerden alleen verhalen van bekende schrijvers, die daardoor nóg bekender werden. En als onbekend auteurtje bleef ik dus onbekend.
Een aantal jaren geleden kwam daar verandering in. Mijn boeken werden bestsellers. Sindsdien word ik zomaar benaderd om een verhaal te schrijven.
Zoals dus ook net voor Hemelvaart. Ik ben in deze periode onwijs druk met schrijfbegeleidingstrajecten, schrijvers die bij ons op schrijfretraite zijn, een nieuwe schrijfweek in het vooruitzicht en het nieuwe bedrijf dat ik aan het opzetten ben met Antoinette Kalkman (#somethingthrillingiscoming). Ik ben gewoon druk. Het is zelfs lastig om verder te schrijven aan mijn nieuwe thriller, dus hoe kan ik tijd vinden om een kort verhaal te schrijven. Wat een dilemma.
Tijdens de lunch op onze veranda deel ik alle blijdschap en twijfels met Jan.
‘Hoeveel woorden?’ Jan weet inmiddels dat dit een belangrijke vraag is.
Ook hij trekt zijn wenkbrauwen op als hij hoort dat het om een zomerthriller van maar liefst vier pagina’s gaat.
‘Voor wie?’
‘Het weekblad Vriendin.’
‘Wow, dat is geweldig.’
Het wordt stil. Ik eet rustig mijn salade met sla uit eigen moestuin waaraan ook zo’n heerlijke zongerijpte sinaasappel toegevoegd is.
‘Een zomerthriller past natuurlijk wel precies in mijn straatje,’ mompel ik. ‘Ik zou het in de Provence kunnen laten spelen.’
‘Of op Sicilië?’
De beelden van dat prachtige eiland duiken direct op, natuurlijk aangewakkerd door het boek dat ik aan het schrijven ben. ‘Met zo’n knappe Italiaan.’
‘Met lekkere visgerechten,’ deelt Jan zijn eigen associatie.
‘Om op te eten,’ vervolg ik mijn eigen denkproces.
Dan val ik compleet stil. Jan praat door over allerlei gerechten, terwijl bij mij ineens allerlei verhaallijnen door mijn hoofd golven. Sicilië, knappe Italianen, onwijs lekker eten, de zee…
Het lange Hemelvaartweekend breng ik bijna volledig achter mijn computer door. Of eigenlijk op Sicilië. Maandag staat het op papier: een zomerthriller spelend op dat spannende eiland. Mijn nieuwe Ik-vertrek thriller verschijnt pas volgend jaar, maar deze zomerthriller is komend zomer al te lezen. Als lekker spannend voorafje.
