|
Ik ontmoette Lex voor het eerst eind 2004, in het fraaie pand van de Arbeiderspers, die toen nog aan de Herengracht gehuisvest was. Niet veel eerder had ik daar kennis gemaakt met de redacteur die mij uit de ‘slush pile’ van auteurs die ongevraagd hun manuscripten opstuurden gevist had. De afspraak met uitgever Lex Jansen was gemaakt om over een contract te praten. Terwijl Lex in een prachtig handschrift aantekeningen maakte van het gesprek, stak Arthur Japin zijn hoofd om de hoek van de deur. Wist Lex waar de kaartjes voor het boekenbal waren? ‘Ze laten jullie ook zonder kaartjes wel binnen hoor,’ grapte de redacteur.
Op Rotterdam Centraal vertelde ik Lex, die ik minstens tien jaar niet gezien had (wat een ontzettend vriendelijke man en wat bijzonder dat hij me na al die tijd herkende) mijn laatste schrijfnieuws. ‘In september komt er een derde Duitse uitgave van Ex, mijn tweede psychologische thriller!’ Lex reageerde enthousiast en terecht: het is bijzonder dat een ruim tien jaar oud boek herdrukt wordt, en in een oplage van 10.000 exemplaren opnieuw een weg gaat zoeken naar nieuwe lezers.
In de tijd dat Ex voor het eerst verscheen, eindigde een boek – best- en eversellers daargelaten – na een jaar of twee, drie bij de ramsj. Nog weer een paar jaar later was het alleen nog tweede hands of via de bibliotheek beschikbaar. De e-boeken waren wat dat betreft voor schrijvers een enorme stap vooruit: hun zogenaamde backlist was nu tot in lengte van dagen beschikbaar.
Schrijven is een vak apart. Stiekem vind ik de fase van het schrijven zelf het allerleukste en ik weet dat ik daarin niet alleen sta. Als personages gaan leven en er onverwachte plotwendingen uit het niets lijken te ontstaan, als je alles om je heen vergeet en helemaal opgaat in de wereld die jezelf gemaakt hebt en waar nog niemand anders weet van heeft, is mijn plezier het grootst. De fase erna is onzekerder. Er gebeuren mooie dingen: een interview waar vragen gesteld worden die je aan het denken zetten, een lovende recensie, maar er zijn ook altijd teleurstellingen: je ontdekt een fout die door alle redactieronden heen geglipt is en die zich niet meer laat herstellen, een anonieme lezer geeft je net verschenen boek één enkele ster. Het hoort er allemaal bij.
Ik heb geleerd om me vooral op het schrijven zelf te richten en voor de rest mijn zegeningen te tellen. Ooit was het bericht dat ik van de Arbeiderspers kreeg dat Ex vertaald zou worden zo’n zegening. De Duitse uitgever was er enthousiast over, het verscheen als boek van de maand en later volgde nog een mass market editie. Nu is mijn derde Duitse Ex weer zo’n zegening.
De toevallige ontmoeting met Lex Jansen trouwens ook.
Martine Kamphuis Ter gelegenheid van het verschijnen van de derde Duitse editie van Ex, Schön dass du Tot bist heeft De Arbeiderspers de e-boeken van vier van Martine’s psychologische thrillers deze maand in prijs verlaagd.
Bezoekersreacties:
Barry Aarts (29) op 7 september 2018:
Leuke column! En gefeliciteerd met de uitgave.
|
